БЕҲУШ [ф. ^а, , - ҳушини йўқотган, ҳушсиз; ақлсиз] 1 Ўзини билмайдиган ҳолда; ҳушидан, ўзидан кетган, ҳушсиз. Беҳуш бўлмоқ. н Нормат.. беҳуш хотиннинг юзига сувсепди. И. Раҳим, Чин муҳаббат. Биркечаю бир кундуз беҳуш бўлиб ётибман. А. Қаҳҳор, Қўшчинор чироқпари.
Беҳуш қилмоқ 1) ҳушидан кеткизмоқ, ухлатиб қўймоқ (мае., дори бериб). Хлороформ билан беҳуш қилмоқ; 2) кўчма эс-ҳушини олиб қўймоқ; бошини айлантирмоқ (мае., бирор руҳий таъсир кўрсатиб).
2 Эс-ҳушини йўқотган, хаёли паришон; руҳсиз. Маърифат бошини эгиб, беҳуш уйга кирди. С. Аҳмад, Ойдин кечалар.