БЕҲАЛОВАТ [бе.. + ҳаловат] Ҳузур-ҳаловатдан холи, тинчлик бермайдиган; бесаранжом, тинчи йўқ, ҳаловатсиз. Беҳа-ловат турмуш. н -Докторларнинг иши ўзи шунақа беҳаловат бўлар экан, — деди Ҳали-ма. Ҳ. Назир, Ўтлар туташганда. Беҳаловат кеча унинг назарида анча чўзилди. «Шарқ юлдузи». -Тсс! — қизи кўрсаткич бармоғини қонсиз лабига босганча, беҳаловат нигоҳини унга қадади. «Ёшлик».