БЕФАРҚ [бе.. + фарқ] 1 Ҳар нарсага, ҳар ишга эътиборсиз қарайдиган; лоқайд, бепарво. Бефарқ, беандиша киши экан-да раис. Ойбек, О. в. шабадалар. Уларга бамайлихотир, бефарқ анграйиб туриш ҳам хато. А. Мухтор, Опа-сингиллар.
2 Фарқи йўқ; тенг, ўхшаш.
Бефарқ қарамоқ 1) эътиборсизлик, бе-парволик билан қарамоқ, лоқайд бўлмоқ. «Иаҳот эрининг тақдирига шунчалик бефарқ қараса!» — кўнглидан ўтди Элмуроднинг. Шуҳрат, Шинелли йиллар. Содиқ ака бу бе-додликка бефарқ қарамади. «Шарқ юлдузи»; 2) баравар қарамоқ, тенг кўрмоқ. Мен икка-лангизга ҳам бефарқ, тенг қарайман.