БЕСАМАР [бе.. + самар] Фойдасиз, нати-жасиз, беҳуда. У миясини ҳоритган бесамар ўйлар, вужудини чулғаган ҳардамхаёл кай-фиятдан фориғ бўлиш учун боши оққан томонга кетишга рози. С. Нуров, Нарвой. Оқсоқол уларнинг сафари бесамар кетишини қайдан билди — бу ҳол ҳали-ҳали сир эмиш. М. Мансуров, Ёмби.