БЕМАЪНО [бе.. + маъно] юқ. усл. айн. бемаъни 1-3. Бектемир[га].. атрофдаги ҳамма нарса аллақандай бемаъно, ноўрин, робитасиз туюларди. Ойбек, Танланган асарлар. Содиқ чўпонни келтиришганида, у гоҳ ўзига келар, гоҳ яна оғзидан кўпик чи-қариб, бемаъно кўзларини шита тикканча чақчайиб қоларди. «Ёшлик».