БЕВАТАН [бе.. + ватан] 1 Уй-жойи, бошпанаси, ватани йўқ; дарбадар. Суҳбат-нинг охирига бориб, Полвон ўзини жуда эркин ҳис қилди, «бу яхши одам экан, беватан, бечора экан», деб қўйди ичида. Ж. Шарипов, Хоразм. Рустамов қайси ҳовлида туради? — Усаё'қ, беватан. Мирмуҳсин, Умид.
2 Ўз элидан, ватанидан ажралган, мухо-жир, ватангадо. Не гуноҳим бор экан, Душ-манлар қшгди беватан. «Оқ олма, қизил олма».
3 тар. Хива хонлигида заминдорлардан ёки давлатдан ижара ер олиб, ўша ерда ишлаган деҳқон.