БЕАЙБ [бе.. + айб] 1 Гуноҳи, айби йўқ; айбсиз, бегуноҳ. Беайб одам, н Беайб фу-қаро кетди қутулиб. «Нигор ва Замон».
2 Камчилиги йўқ, нуқсонсиз; беиллат. Ҳар иш қилсанг, Ҳабибий, пухта қил, беайбу бенуқсон. Ҳабибий.
Беайб парвардигор Айби, нуқсони бўл-маган ҳеч банда йўқ, деган маънода ишлати-ладиган ибора. -Беайб парвардигор,— деди Тунқотар. — Банда ҳамиша маьзур ва хато-лидир, тақсир. А. Қодирий, Меҳробдан чаён.