БАРКАМОЛ [бар.. + камол] 1 Жисмоний ва ақлий жиҳатдан камолотга эришган, вояга етган. Бўлган эди бир соҳибчирой, Ой сингари тўлин, баркамол. «Саодат». Бир Тўлғоной деган қизи бор эди, бу ҳам бўйи етиб, баркамол бўлиб қолган эди. «Ойсулув». Малика Оққизнинг шундай баркамол йигитга тегаётганидан ҳасад қилмасди. М. Маҳму-дов, Мангу куй излаб.
2 кўчма Етукликка эришган, камол топган, бекаму кўст, мукаммал. У юракнинг ўзидек ҳассос, Табиатдек эди баркамол. Э.
Воҳидов. Ота ўз орзусига эришди — фарзанд баркамол зот бўлиб етишди. «Ёшлик». Та-биат уни баркамол этиб яратмиш: ҳусну малоҳатию ақлу заковати бир-биридан зиёда. С. Сиёев, Аваз. Маҳоратимни ошириш устида олиб борилган ижодий изланишлар бадиий баркамол асарларнинг вужудга келишига омил бўлди. Н. Сафаров, Оловли излар.