rambia sako pulo. Tidak nan lain karanonjo, dek labiah sanang dari seso, digilo gurau samo gadang, hari lah habih dek kutjikak. Awak rang kampuang djanjo awak, anak rang bumi puto bana, duduak dihutan tahah awak, djabatan basawah ladang. Tapi dek banjak lalai djo mamang, maso lah habib dek gundalai, bapadi sapangga tahun, dirumah pinggan tak sadang, disawah pangkua balabiah. Kadang2 maso lai radjin, dek maliek urang kaladang, awak lah kaparak pulo, bondong aia bondong dadak. Ditanam ubi tak basiang, ditanam pisang tak bapangkua, ubi lah disaok lalang, pisang lah regek tak batabeh, daun tak dapek kapambungkuih, usah lai djantung kamaambiak, karisiak tak dapek dikaik, hilang laleh tambilang makan.
Kini takana dibagian, tatjinto dinasib diri, dek urang kain basiliah, balun lai kumuah lah basasah, balun lai tjabiak lah batambah, dari tjiek lah djadi duo, dapek baganti mamakainjo. Dek awak lah tjabiak tak tatumbok, biang tak dapek manjisik, kok kunun mambali katukanjo
Landjungan baitu pulo, samo dimabuak untuang diri samo tasada dibagian, tapi sungguah pun baitu, sarupo ado besonjo. Tantangan mudo nan lain, dek tjongkak badan binaso njo, dek londjak kupiah pasuak, dek geneng kain lusuah njo. Nan diri Sutan Landjungan, ijolah malang nan tarajiah, mudjua takuwak kabalakang galanggang usai didapati, balai lah langang awak tibo, garak takadia lah baitu, tak dapek pulo disasali.
Sangat tasada dibagian, taisak tangih dalam hati, djatuah badarai aia mato, rusuah tak ado bapamudjuak. Sadang dilamun buah pikia, dikusuik mamang djo risau, budi lah kamari marangkak, aka lah kamari mandjala. Tapi dek suluah tak ado panarangi, alimu kurang dalam dado, budi marangkak tak mandapek, aka mandjala tak mangabek. Habih siang baganti malam, badan rabah mato tak lalok, panek maetong2, djari pajah mambilang²