awak, dihari nan sabulan lalu, salamo dalam puaso, dek sjarak tampat balatiah, hawa napasu diparangi. Tapi dek mudo maso itu, tampat malapeh kandak hati, bakeh mausai paratian. Nan tidak pasai dek malagak, nan tidak pueh dek mamakai, haram mangana kabalakang, bahati gadang tiok hari. Sapanggalah matohari naiak, mandjalang ukatu zuhur, lah mangana pabukoan, sabuik manjabuik nan kalamak, pai mantjari nan katudju. lah maramu pangidaman. Sjariat nan tidak bahakikat, asiang lahia balain batin, tampaknjo patuah kaagamo, malam napasu bapalapeh. Kini lah samo tamanuang djo diri Sutan Landjungan, samo takana di untuang, tatjinto di nasib diri. Pitih habih ameh lah lindang, diliek puro tak barisi, lah sabak djalan kalapau, lah kalam labuah kapasa. Dipandang kabadan diri, ditiliak pakaian nan sapasang, kain tak labiah sapatagak, basah tak ado nan panjiliah. Kini lah tibo di nan lusuah, kuduak patjah bahu lah biang, lutuik sirawa lah nak tambuak, kain saruang lah hilang tapi, kupiah lah rupo bulu simpai. Lorong sapatu nan sapasang, tapak mipih tumik lah kentjong, lah tangga paku tjiek2, pajah maagak malangkahkan.
Itu nan samo dimanuangkan, habih tak ado kapanuka, hilang djo alah kadiganti, bak kaju musang mararesi, lah tibo maso mangurak, putjuak silaro gugua djuo. manangih rantiang kapanasan. Hilang tak djo alah kadiganti, habih djo apo katukanjo, sulik mantjari kapambali, lah pajah bana mahimatkan.
Dalam diragu nan baitu, aka didalam badjaraik, hati susah pikiran kusuik, lah tibo amat bak tjatua, habih lah tinggang djo kalaka. Kamamintak kepado mandeh, pai mangadu adok pulang, itu nan labiah sulik bana, mungkin batambah hibo hati, makin mamumuak paratian. Sabab baalah dek baitu, pintak lah njato tak ka buliah, kandak tak mungkin kabalaku, lumbuang dirumah tak barisi, tabek nan panuah dek kalajau, lai ka