En þer latet yðr ei kynlect þyckia. þui at sa er ann trygglega er harmsfullr mioc þa er hann fær ei vilia sinn oc fyst[4]. Tistram var mioc ryggr. oc firir þui for hann or fostrlande sino oc stefndi i Kornbretalannd. þannog sem drotning var firir. oc fals einnsaman i skogum. En þa er kvellda tóc þa fór hann ór oc toc sér herbyrgi. oc spurðe hvat tit var með konunge. Þa sagðu þeir honum er fregit hafðo. at allir lenndir menn oc hafðingiar skolu safnazc i Tintaiol. þuiat konungr vill hallda þar hatið oc veita ollu hirðliði sinu oc hofðingivm. A pikisdogum skolu allir þar vera. oc man þar ei skorta skemtan oc rikan fagnað. oc skal þar þa drottningen vera. Sem Tistram hafðe heyrt þat. þa huggaðizc hann miok. þui at hon man ei fara sva um veginn. at hann se hana ei. Nu þann dag sem hann vissi at konungr skyldi þangat fara. þa kom Tistram i morkena þar i hia vegenum sem hann vissi at drottning skylldi vm riða. Þa hio hann niðr einn heslivonnd oc telgdi ferstrenndan með knifi sinum. oc reist nafn sitt a stavenom. Ef sva kann at bera at drotning ser stafenn. þa man hon ihuga unnasta sinn. þui at sva hafðe henni oðru sinni atborit. Nu var ristið a stavenom. at Tistram hafðe þar lengi beðit hennar oc umlyz at spyria til hennar oc vita með hverivm hætti hann mætti sia hana. þui at hann ma engum kosti liva on hennar. Sva ferr með ocr kvað hann sem [viðuindill sa[5] er binnz um heslivið[6]. Meðan þessir tveir viðir bua baðer saman. þa liva oc bera lauf sitt. en sa er þessa viðe skildi hvarn fra oðrum. þa deyr haslenn oc þui nest uiðvinndillenn oc berr hvarki lauf. nema þorna oc firir verðaz bæðe. Hin friða unnasta min. sva oc eftir þeim hætti ero vit. Ei ma ec lifa on þin. oc ei þu on min. Drotning kom þa riðannde oc leit stafenn er stoð i veginum. oc toc stafenn. oc upp las þat er á var ristit. Riddara þa er fylgde henni let hon nema stað. oc bauð þeim at biða sin. Hon kvaz vilia stiga af hesti sinum oc huilazc þar nockura stund. oc gerðo þeir sem hon[7] mællti. En hon gec þa mioc fiarre liði sinu. oc kallaðe hon þa þionastomey sina. sem Brengveinn (het) er henni var iafnan holl oc trygg. Oc gecc hon þa af vegenom at hon fann þann er hon mioc elskeðe yuir alla livannde. oc var i þeim funndi mikill fagnaðr hvarstveggia. oc mællti við hann i goðo tome allt þat er henni licaðe oc hann til hennar. Siðan sagðe hon honum með hverivm hætti hann ma fa sætt oc samræðe af herra sinum konunge. oc at konungrenn mioc idraðezc at hann visti honum i brott. oc trvði vandra manna uraðom. Þui nest skildizc hon við unnasta sinn. En þa er at kom skilnaðe þeirra. þa greto þau bæðe. Tistram dvaldizc i Vales allt til þess er
