honum oc var honum hinn kærazti. I þeim tima er þetta gerðizc. þa safnaðezc mikill herr norðan af Mæræf fiolmennilega i moti konungenom. oc stefndi þa konungr til ollu liði sinu oc uinvm sinum. Þeir ufriðinum vpp helldo nalgaðozc þa miok riki konungs oc gerðo honum oftsamlega skaða. drapo menn hans oc hertoco koner. Sætti þeim oft a morkum. sva at einn dag er hann mœtti þeim. þa œpti Gurvn systurson konungs fyrst a þa. En hinir varo aðr varir við þa. vel herklæddir. Oc er þeir saman komo þa sotto konungs menn þa mioc vasklega. En hinir toco vel uið þeim. oc fello margir af hvaromtvegivm. Gurvn sat á einum hinum bazta rauðvm hesti oc bar hann a spioti sinu eina friða erme af hinv bazta silki. er unnasta hans gaf honum. þa er hon gerðe hann unnasta sinn. Hann leypti fram hesti sinum. oc stefnde at einum valskum riddara. En sa var konungs sunr af Irlannde. Sem hann sa at hann stefndi at honum. þa hellt (hann) spioteno oc stefndi imoti honum. oc mœttuz þeir með horðum hoggum. En Gurun var kroftugr maðr oc hinn aflugazti. skaut honum þegar af hestinum ollum felagum hans asiannde. En einn felage hans af Gotlannde. sa er hét Malkus. sem hann (sa) felaga sinn liggia opinn. þa firirkunni hann mioc oc bar fall hans með miclum harm. Hann lét siga merkit oc leyfti at Gurun með miclu spioti oc lagðe hann horðu spiotlagi. en ei gat hann fellt hann. en hann lagðe hann með spiotino. sva at hann særðe hann. En i þui einn af bogmonnum þeirra skaut at honum. oc laust hann unndir herðarblaðit. sva at broddrenn stoð allr i hollde hans vpp yuir falinn. Sem Gurun kennde at hann var sarr. þa snœre hann aftr hestenum oc hio hofuð af honum með brugðnu[7] sverðe sinu. oc kom þui nest til sinna manna.
4. Nv sem konunge var sagt (at) frænnde hans var mioc sár. þa mislicaðe honum mioc. oc kunni þui illa oc reiddizc hann mioc uvinum sinum. oc snœri liði sinu oc felldi betr en .iii. hunndrat. oc hertecnir varo iammargir eða fleiri. oc toku þeir þa at flyia sem skiotazt. En konungr villdi firir þui ei reca a land flottann. at hann ottaðiz at þeir myndo hafa folgit lið sit i skogenum. oc bauð mannvm sinvm allum aftr at snuazc. Đui nest reið hann at finna frænda sinn. oc fecc honum goðan læcni er skiot grœddi hann. Mæren er sva mioc unni honum. sem hon fra oc vissi til sannz. þa ottaðez hon mynde alldre sia hann siðan. Hon gerðe ser mikinn harm sva at nalega mynde hon springa. Siðan kallaðe hon dverginn oc mællti. Gac skiot til unnasta mins oc spyr hann. ef hann se lifs venn. oc sennde mer orð ef hann ma heilsu fa. En ef þess er engi von. þa
