hann. hui þu leitar ei rannzacs um slict. En ef þer licar, ec uil við hana rœða oc segia þér annsvor hennar. Đa mællti riddarenn. Þat vil ec giarna kvað hann. oc þess bið ec þic. Nu sem þeir varo komnir or skogenom oc metter[3] i castalanom. þa gleymdi ei harparenn ærenndi sinu. oc gecc þegar i drottningar loft oc settizc þegar hia frænnkonom drotningar oc meyiom. oc gerðe þeim skemtan oc gaman leic oc látr. oc mælti hann við unnasto Guruns. oc bar henni kveðiu hans. oc at hann ann henni mioc. oc villdi nu þegar hafa annsvor af henni. oc sagðe henni at hvargi fær hon friðare ne villdre mann at elska en hann er. Mæren þegar kurteislega þaccaðe honum orðsending hans oc sagðe. at hon hafðe dverg einn með sér. er faðer hennar fostraðe. oc sennde hann þangat með henni. Ef sva være at hon villdi nockorum manne vnna. þa bauð faðer hennar henni at hon skyllde raðom dvergsens[4] fylgia. Oc firir þui sagðe hon. þa er hon hevir heyrt orð dvergsins. þa skal hann vita svor hennar. Þa for harparenn or lofteno oc kom til Guruns. oc sagðe honum svor hennar. at ef dvergenom licaðe. þa vill hon giarna vnna honum. þui at hon verðr at gera eftir hans raðom. Nu ef þu mátt dverginn locca með fegiofum. oc sva fogr orð firir bera. at hann villdi samþyckia oc vera með vilia þinum oc hallda þinu male. þa mantv vel komazc at þinum vilia. Þa callaðe hann svein einn til sin oc sendi hann skyndilega eftir dverginom. oc steig dvergrenn þegar a hest sinn oc reið til herbergis Guruns. Sem iarlinn leit hann. þa liop (hann) up oc gecc imoti honum oc bar hann til sætis oc fagnaðe honum vel. Þa lét hann honum fœra af fe sinv gott borðker af brenndo silfre at þióna honum með oc rict silkipell til klæða.
2. Dvergrenn þegar sem hann sa giauir hans. þa sa hann at þat var allt sacar þeirrar friðu meyiar er hann reð oc varðveitti. oc svaraðe at engar giauir vill hann þiggia af honum. kvazc ecki vera þurftfugr gullz ne silfrs. Siðan for hann aftr til meyiarennar oc sagðe. at herra Gurvn unni henni. oc þær giaver er hann bauð honum. En þa birti mæren honum at hann bað hennar mioc. oc orð sent henni. at hon skylldi iatta honum astarþocca sinn. En ec heui skotið raðagerð minni til þin. Nu seg mér hvat þer synizc af þessu. hveriu mér samir at svara honum. Fru qvað dvergrinn. eftir skynsemd minni vil ec gearna segia þér þat sem mér syniz bazt. Gurvn er goðr maðr. en ofgiarna vill hann heima sitia. œrit er hann milldr at gefa. en hann vill ei at fara atreiðvm. Ef hann villdi i viðrskifti riddare vera. þa mynde hann frægiaz af riddaraskap. Betre er raustr skialldsveinn en
