var mioc kuðnigr. oc ihugaðe hann þa at hann vill rœða uið hann oc syna honum syndir sinar i skriftagang sinvm. þui at hann veit ei hvart gvð vill lofa honum aftr at koma eða eigi. oc gecc hann þa inn i grasgarðenn oc fann einsetomannenn i capellu sinni. oc mællte til hans. Herra kvað hann. ec vil til skrifta ganga oc taca lausn synda minna. Einsetomaðrenn iattaðe bœn hans oc laut honum. oc gecc hann þegar til skrifta oc sagðe honvm syndir sinar oc viðskifti sitt oc unnasto sinnar. hverso hann kom hondum a hana i fyrstu. oc gaf einsetomaðrenn honum hiolp heilagrar cristni. oc heilræðe lagðe fyrir hann. Sem hann hafðe signat sec oc beðit fyrir ser. þa gecc hann aftr til hestz sins oc leit hann a fingr sina oc a hond. oc sa þa eigi fingrgvllit. oc vox þa harmr hans. þui at (hann) fann at tynz hafðe fingrgvllit. Alldri var hann fyrr sva rygr oc skvndaðe þannog sem hann var vanr at koma at finna vnnasto sina. oc hugðe þat at hon mynde þar vera. oc dvalldezc þar allan daginn oc villdi rœða við hana. En hvarki sa hann hana ne rœdde við hana. Þa mællte herra Desire. Hin friða unnasta min qvað hann. hui kœmr þu ei til min. þu hevir frá mér tekit fingrgullit. ec veit at þu þui valldet at ec hevi þui tynt. Alldri man ec fa ro eða huggan þessa heims kvað hann. Hvat heui ec misgort. ec ann yðr frv yuir hvetvitna. At sonnv gerer þu ei rett til min. alldregi nittaða ec þer þa er ec gecc til skrifta við einsetomannen. Nu bið ec þic at þu miskunnir þvi er ec hevi misgort. ef ec heui nockoð brotet i moti þui er rett er. Hin friða kvað hann reiz mér eigi. legg slica skrift a mik sem þv villt. þat sem einsetomaðrenn talde fyrir mer. fostur þær er hann lagðe a mic. þa skal ec fyrir lata ef þer þat betr þyckir. oc lyðnaz ollum þinum boðvm i ollum minvm atferðvm.
7. Þa er hann bað oc beiddiz með hinvm bliðaztom orðvm er hann kunni mæla vnndir lyðni oc eftirlæte hennar. oc sva oft sem hann bað miskunn af henni. þa tioðe honvm allzecki. þui at hon villde ei sia hann oc ei rœða við hann. oc fyrir þui var (hann) ollum hug ryggr oc bolvaðe hann þa einsetomanninvm oc staðenom oc ollum fortalvm hans. oc munni þeim er slict mællte. oc ollum þeim er hans vitia. oc hans rœðvm fram hallda. Siðan sem hann sa oc fann at ecki tyði þar at standa. þa stefndi hann heim til Calatir hugsvttar oc harms fvllr af þeim micla angre oc uro[12] er hann bar i hug sinvm. Mioc þyntizc hann oc gerðizc mioc sivcr. með þessvm hætti snœriz huggan hans i harm. gleðe hans i grát. leicr hans i mislican. ast hans i angr. sœmd hans i sorg. atgerð hans til enskis. afl hans i vmát. sialfr hann i sottar kvol oc kvein. Hann var i þuisa
