klokkare vanr at ringia oc uppluka kirkiudyrr þær er horfðu at bœnom. at aller havi buna inngongu er hælgar tiðir vilia hœyra. A þæirri samu nott var hann upp staðenn i fyrra lage. tændraðe kærti oc lysti lampa. ringði klokkonum oc upp lauk kirkiudyrr. oc læit hann klæði þau er lago undir askinom. oc hugði hann at þau klæði myndo stolen vera oc þar kastað. oc gecc hann þængat sem skiotast. Oc er hann tok hændi a klæðonom. þa fann hann barnet oc þakkaðe guði oc tok þat þegar oc skundaðe hæim berande barnet. En hann atte dottor oc var ækkia at bonda sinum dauðom. oc atti barnn i voggu er a brioste var. Sa hinn goðe maðr þægar sem hann kom inn. þa kallaðe hann a dottor sina. Dotter sagðe hann statt upp. skunda tændra ælld oc kærti. ec fœre þer her æitt barnn er ec fann undir askinom. gæf þesso barne briost þitt at drækka. oc siðan gær þui laug oc lauga þat sem bæzt kant þu. Hon gærðe sua sem faðer hænnar mællte. tændraðe ælld oc tok við barneno. oc fann hon þa fingrgullit. er um var bundit armlægg mœyiarennar. oc þat hit rika pæll oc hit friðasta oc hit agætasta[5]. oc þat sem gravet var a fingrgullino. Uiti þæir er þætta barnn finna. at þat er fœðt af auðgom monnum oc agætom.
5. Vm morgonen sem loket var tiðom oc abbadis var or gengen kirkiu. þa kom kirkio gæzlomaðr oc vorðr garðzens at rœða við abbadisi. oc talði hann hænni allan þann atburð um barnet. huersu oc huar hann fann þat. oc þa luti sem fylgðo barneno. Þa bauð abbadis honom at lata fœra ser barnet með ollu þui er barneno (fylgði). En hann gærði sua sem hon mællte. oc er barnet kom til hænnar þa læit hon a længi oc mællti hon þa. at hon scal lata skira barnet oc hafa hana ser fyrir fostro oc frændkono. En með þui at hon var fundin undir askenom. þa likar hænni at lata kalla æskio mœyna. þui at þat er fægrsta nafn oc atkuæði i volsku male. Abbadis bauð þa klokkaranom at hann gere engom manne kunnegt. með huerium hætti þætta gærðizt. Abbadis upp hellt siolf þetta barnn i skirnn hæilagre með þui nafne sem ver gatom. oc kallaðe hana ser mioc skyllda. oc var hon siðan innan klaustrs i fostri til þess er hon var fullkomen i fogrum likams væxti. Sem hon var at ollu vaxen. þa syndizt hon sua fogr oc frið oc ræyndizc sua hœversk oc kurtæis sua sœmeleg at goðom siðum. sua hyggen i væl skipaðom orðom oc ælskulegom athæfom oc atgærðom oc allzkonar kurtæisom kuenna meðfærðum. at i ollo Brætlande fannz ængi i kuænmannum hænnar make at orlæik oc at bliðlæti. oc at goðom kænningom margfallegrar kunnasto. Hon var hueriom manne kær þæim er hon var nokkot kunneg. oc huerr sa er
