yvirlæte. Sem hon læit fru sina hormulega grata. þa mislikaðe henne mioc harmr hænnar oc gæcc hon þa til hænnar oc huggaði hana oc mællti. Fru min hætt þæssom hormulegom latom. fa mer higat aðratvæggia mœyianna. ec skal[4] koma hænni sua fra þer at alldri scalltu fa svivirðing ne róp ne hatr af hænni. oc skal hon alldri oftar koma i þitt auglit. Ec scal bera hana til kirkiudura hæila oc halldna. nokkorr dugandi maðr man finna hana. oc ef guð vill man hann lata fostra hana. Nu er fru hænnar hœyrði þetta. þa huggaðez hon mioc oc fagnaðe raðe oc rœðo hænnar. oc het hon þa rika ombun ef hon kœmr þesso alæiðess.
3. Sem þetta rað var gort þa toko þær þat hit friða oc hit goða barnn oc vofðu i æitt huitt silkipell. oc yvir þetta æitt hit dyrasta pell gullvofet með huelum oc kringlum. er bondi hænnar hafði haft með ser or Myklagarðe. sua vel gort oc agætt at engi hafði villdra sét. oc batt moðeren um hinn hœgra armlegg mœyiarennar æitt fingrgull. er stoð œyri brendz gullz með hinum hagasta hætte gort. oc sætt stæini þæim er hæitir iagunnzze. En umhuervis gimstæinenn varo bokstafer. Þui nest tok mærin við barneno oc gecc þegar i brott or svæfnlopteno oc kom hon þa a æina mykla þioðgatu er læidde hana i þykka mork. a þæim tima nattar er menn sofa oc aller huilazc. oc for hon þa um skogenn með barneno oc fylgði æ þioðgatunne. Sem hon gecc sua æin saman þa hœyrði hon miok fiarre a hœgre hond hunda gauð oc hana galdr. oc væit hon af þui at þar man at visu bœr vera. oc stefndi hon þa þangat með myklom skunda sem hon hœyrði hundana gœyia. Þui nest kom hon i æinn bœ rikan oc lœynelegan. oc biuggu þar nunnur fyrir oc abbadis yvir flokk þæirra. Mæren sa þui nest kirkiona stopulenn oc hovan stæinvegg oc kom þangat með myklom skunda oc nam þa staðar fyrer kirkiudurom oc lagði þar barnet er hon bar niðr i hia ser. oc sættizc a kne með miklo litillæti. oc hof hon þa bœn sina með þessom (orðom). Herra guð sagðe hon hinn halæiti drottenn. saker hins hælgasta þins nafns ef vili þinn er varðvæit þetta barnn i miskunn þinni. at æigi tynizc.
4. Nv sem hon lauk bœn sinni þa læit hon a bak ser oc sa æinn mykinn askvið vaxinn margum oc þykkum kuistum at gera oc geva þar skugga um sumrum fyrer solar bruna. þui var viðrenn þar plantaðr. Undir þænna við lagðe hon barnet oc fal þat undir guðs varnaði oc varðvæizlo. oc for þa hæim aftr oc sagðe fru sinne þat sem hon hafði gort af barneno. En at þæim hælga stað er barnet var lagt. þa var æinn garðzliðs gæzlomaðr. oc þesse hinn same var
