mioc at sia hann. oc var hann einnsaman þangat genginn i kastalann at verða i augliti hennar oc sia hana. Sem hann leit hana þa nam hann staðar oc gec hvergi. En mæren syndi honum með henndi sinni oc bende honum at ganga i grasgarðenn einnzaman on felaga at skemta sér. er þar var vndir lofteno sem (hon) svaf. oc mællti hon at hann skylldi þar biða. Hann gerðe sem hon mællti. En hon gec þa til manna sinna. þa toc hon horpu sina oc slo. oc gladde mioc felaga sina. Hon krafðe vinet oc gaf þeim mikit at drecca. at a litille stunndo varo þeir allir ofdrucnir. oc sofnaðo þeir þegar allir. oc lago drvcnir sem dauðir være. Sem mæren sa þa sofnannde. þa kallaðe hon þionastomey[3] sina til sin oc fecc henni horpu sina. oc sœrðe hana biðiannde at hon slai strengena oc lati ei niðr falla horpuslattinn meðan hon gengr at finna unnasta sinn. oc at hon hyggi at vandlega at riddarar hennar vacni ei. meðan hon var i brotto. Hin gerðe þegar sem hon mællti. En hon gec þa i brott til unnasta sins. oc rœdde við hann slict sem henni licaðe i goðo tomi. oc er þau bæðe villdv þa skilduzc þau. Sem hon aftr kom. þa svafo þeir er gæzlumenn hennar varo. þa gec hon ifrá þeim i svefnloft foður sins oc gec firir hann. oc heilsaðe honum. En konungr faðer hennar callaðe hana til sin oc spurde hana hvat hon villde. oc synde hon honum þa vilia. Herra minn kvað hon. miskunn firir guðs sakir. fylg mer kvað hon i svefnloft mitt. Þa iatti faðer hennar henni þat er hon bað. oc leiddi hann þa i svefnloft sit. oc sa hann þar gæzlomenn hennar sofande. Þa synde hon honum oc mællti . . . . . . . . . . . . . . .
 |
 |
|
