14 mutto don, muo dassaǯǯam, muo usstebam,
muo oappasama. Sal. 41, 10.
15 Moi, guđek ovtast elime suotas usstebvuođast, guđek Ibmel vissui vagjolæime dam slamadægje joavko gaskast.
16 Hævvo sin bagjeli! ælle hæggast vuolas si mannek
jabmi aibmoi! dastgo bahhavuođa daǥok sin daloi
sist, sin vaimo sist læk. 4 Mosesg. 16, 33.
17 Mon, mon čuorvvot datom Ibmeli ja hærra datto muo bæsstet.
18 Ækkedest ja iđđedest ja gaskbæive datom vaiddalet ja biekkot, de son gullat datto muo jena.
19 Rafhin son datto lonestet muo sielo dam doarost
muo vuosstai; dastgo ollorak muo birra læk. Sal. 56, 3.
20 Ibmel datto gullat ja sigjidi vastedet[1]; son, gutte
truonos ald čokka doluš aige rajest, – Sela – sigjidi,
gæin i mikkege nubbastusai læk, ja guđek Ibmelest
æi bala. Habakuk 1, 12. sal. 74, 12.
21 Gieđas sin bagjeli son[2] bigja, guđek rafhe suin adnek, son æppebasot su littos.
22 Njalakas nuftgo vuogja læk su njalme sanek,
mutto doarro læ su vaibmo; dibmasabbo go olljo læk su
sanek, ja almaken olgusrottijuvvum miekek dak læk. Sal. 5, 10; 64, 4. Jer. 9, 8.
23 Bija hærra ala, mi dunji mærreduvvu, ja morraš
du oudast son adna; i son suovvat dato, atte dat vanhurskes
aǥalaǯǯat likkatuvvu. Sal. 37, 5. Matth. 6, 25. . .
24 Ja don, muo Ibmelam, aigok luoittet sin havde
čiegŋalvutti vuolas mannat; dat sorbmijægje ja bættolaš
olbmak æi juvsa beividæsek lakke; mutto mon du ala
dorvastam. Sal. 5, 7.
