Page:Makuszyński - Perły i wieprze.djvu/72

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

— 66 —

wtedy, dam nawet za życia, jeśli się ożeni i syna będzie miał. Tylko wtedy!...

O, dobry Boże! Kiedy w noc ciemną grom nagle drogę rozwidni, zajdzie wtedy pod strzechę biedny wędrowiec. Tysiąc świeczek mignęło mi w oczach i cała radość życia. Taki śmieszny warunek, jak żona i syn! O, panno Domicelo!

Przytomność umysłu wyratowała już wielu ludzi z biedy, tedy nagle, bez przygotowań, jak znakomity aktor, co bez czytania roli wychodzi na scenę, zerwałem się z krzesła i taką miałem radość w oczach, że ciocia zaniemówiła. Zdobyła się tylko na pytanie zasadnicze:

— Czy pan kołowacizny dostał?

— Panno Domicelo, — krzyknąłem, — jakto? To pani o niczem nie wie?

— Czego pan tak krzyczy? O czem mam wiedzieć?

— Że Chrząszcz już jest dawno żonaty?

Ciocia wydęła ze zdumienia coś takiego, co kiedyś, w epoce kamiennej mogło być piersią i otworzyła usta.

— Chrząszcz?? — I że ma syna??

— Syna?!

— To ten złodziej nawet o błogosławieństwo pani nie prosił? Przecież on kilka lat temu się ożenił, syna ma, jak aniołek i żonę taką, jakiej