— 235 —
— Tam mieszka pan Szczygieł.
— My u niego.
— Pański przyjaciel bardzo chory?
— Bardzo, nadziei niema.
— Niech mu pan powie, że będę śpiewała...
— Dziękuję pani.
— ...i że mu życzę jak najlepiej...
— Dobrze! Powiem mu to... Jeszcze raz, niech pani Bóg zapłaci.
— Drugie drzwi na prawo?
— Tak, tuż obok strychu.
Tego dnia miał biedny Szymon szczęśliwą chwilę, bo słuchał oddalonego śpiewu przez cały wieczór, nazajutrz zaś po raz drugi już w tym krótkim czasie uwierzyliśmy w serce ludzkie; kiedyśmy, znowu niemi, siedzieli przy łóżku, ktoś cicho zapukał. Szczygieł powłócząc nogami, poszedł otworzyć i zdębiał: we drzwiach stanęła ta biedna panienka, drżąca i zawstydzona. Poznawszy ją, położyłem palec na ustach, dając jej znak, aby weszła cichutko; szepnąłem Szczygłowi, kto to jest, a on, spojrzawszy na nią tym wzrokiem, jakim się patrzy na dobre dziecko, nie rzekł ani słowa, tylko jej rączynę, igłami pokłótą, podniósł do ust. Panienka weszła na palcach, rozejrzała się po pracowni i zatrzymała wzrok na Szymonie, który nie otworzył oczu.
— To on? — szepnęła.
