— 207 —
wściekła, już bardzo późna, która w bezrozumnej irytacji i w szale niszczenia, wszystko mieszała z błotem jak zła jędza, która sama nie piękna, ciska w błoto resztki dobrej sławy minionej wiosny: złote liście, z zawiści i z zazdrości, że ktoś pięknym jest na świecie.
Kaszel męczył Chrząszcza tak bardzo, że bladł, jak trup, a na czoło wychodził mu pot zimny, jadowity, złowrogi. Teraz właśnie zbladł tak śmiertelnie i zachwiał się na nogach.
— Usiądź, Szymuś! — rzekł cicho Szczygieł.
Chrząszcz usiadł i patrzył na nas przerażonym wzrokiem. Bał się, biedaczysko, abyśmy przypadkiem nie dostrzegli, że pluje krwią. O, biedaku najdroższy!
Zaczął mówić z trudem.
— Ja jestem zdrów... sami przecież widzicie,... bardzo zdrów... I spieszę się, bo mam robotę w domu.
— Przy lampie nie będziesz malował, — rzekłem.
— Nie znasz się na tem, właśnie, że będę. Prawda, Szczygieł, że można malować przy lampie?
Szczygieł nic nie odpowiedział, tylko spojrzał na mnie porozumiewawczo. Potem z energją, jakiej nie można się było w nim spodziewać, przy-
