माळव्याच्या परमार राजघराण्यांतल्या राजांच्या कागदपत्रांनी भोज राजाचो राज्यविस्तार दक्षिणेक मलयपर्वतामेरेन आशिल्लो असो उल्लेख मेळटा.
मलय पर्वताच्या पावित्र्याविशीं जायत्यो कथा घोळणुकेंत आसात. मनून ह्या पर्वताचेर तपश्र्वर्या केल्ली असो उल्लीख मत्स्य पुराणांत मेळटा. ह्या पर्वतावयल्या पोथिरोई शिखराचेर अगस्ती ऋषीचो राबितो आशिल्लो असो उल्लेख चैतन्यचरितामृतांत मेळटा. ताका लागून हाका अगस्ती कूट अशेंय म्हण्टात. पुराणांत मलय पर्वत चंदनान भरिल्लो आशिल्लो असो उल्लेख मेळटा.
2) मलयगिरी :
भारतांतलें एक पुर्विल्लें थळ. हें थळ नेमकें खंय आशिल्लें हाचेविशीं वेगळी वेगळीं मतां आसात. तेलंगाच्या मताप्रमाण तें अस्तंत घाटाचे दक्षिणेकडल्या पोंताक आशिल्लें. केशवलाल ध्रूव हाच्या मताप्रमाण हें थळाचें नांव नासून ती एक जमात आसा आनी हे जमातीचे लोक भारताचे उत्तरेकडले शिमेर रावतात आसूंक जाय. रामायण, महाभारत, रत्नकोश ह्या संस्कृत ग्रंथांच्या अभ्यासावयल्यान जेम्स बर्जेस हाच्यामताप्रमाण गंडकी आनी राप्ती न्हंयांचे वयलेवटेन आशिल्लो मलयभूमी नांवाचो जिल्हो म्हणजेच मलयांचो देश अशें दिसता.
3) मलयगिरी :
ओरिसा राज्यांतल्या धेनकानाल जिल्ह्याच्या पाललहरा तालुक्यांतलें एक मुखेल शिखर.
उंचाय : 1, 188 मी. पाललहरा गांवालागींच आग्नेय दिकेक अशीर माथ्याच्या सडयार हें शिखर आसा. हांगासल्ल्या दोंगरांत स्फटिक खडक आनी मूळाक गार्नेटाचे सांठे मेळटात. शिखरावयल्यान सरभोंवतणचें सोबीत दृश्य दिश्टी पडटा. - कों. वि. सं. मं.
मलयाळम् भास :
केरक राज्याची राज्यभास. हिचो आस्पाव द्राविडी भाशाचोम्यांत जाता. भारतीय राजघटनेचे आठवे वळेरेंत हे भाशेचो आस्पाव आसा. सुमार पावणे दोन कोटी वयर लोक ही भास उलयतात. भारतांत केरळ धरून मलयाळम् भास उलोवपी लोक अंदमान, इराण, आखाती देश, नायजेरिया, मलाया आनी संवसारांतल्या जायत्या वाठारांत पातळिल्ले आसात. द्रविडी भाशाचोम्यांत ज्या भासांक खूब पुर्विल्ली साहित्य परंपरा आसा अशो मुखेल भासो म्हळ्यार तमिळ, कन्नड, मलयाळम् आनी तेलुगू. केरळच्या उदेंत आनी दक्षिण शीमेर तिचो तमिळ भाशेकडे, उत्तर आनी ईशान्येवटेन कन्नड भाशेकडे संबंद येता. पूण तिचो चड संबंद तमिळ भाशेकडेन आयिल्ल्यान आनी दोनूय भासांनी खुबूच सारकेंपण आशिल्ल्यान कांय विव्दान तिका तमिळची भयणभास, मानतात. पूण भाशाशास्त्रज्ञाच्या मतान ह्यो दोनूय भासो वेगवेगळ्यो आसात. सद्याक मलयाळम् भास ही एक स्वतंत्र भास आसा.
पुर्विल्ल्या शिलालेखांतल्या पुराव्यांवयल्यान मलयाळम्चें पुर्विल्लेंपण धाव्या शतमानामेरेन वता. मलयाळम् तमिळपसून वेगळी जाली आनी ते भाशेंत साहित्यनिर्मिती जावंक लागली. चडकरून णव्या-धाव्या शतमानांतल्या कोरीव लेखांवयल्यान आनी उपरांत एकोणिसाव्या शतमानांतल्या अस्तंत देगेवयल्या कोरीव लेखांवयल्यान ती एक स्वतंत्र भास मानल्या अशें दिसून येता. तमिळ आनी मलयाळमांतलो कुखेल फरक म्हळ्यार तमिळांत धातुंच्या आख्या रुपांत पुरुशवाचक प्रत्यय येता जाल्यार सद्याचे मलयाळम् भाशेंत चडशा क्रियापदांच्या निमाणें फकत कालनिदर्शक प्रत्यय येता.
मलयाळम्च्या इतिहासाविशीं जायतीं मतां आसात. हातूंत ए. आर. राजराजवर्मा हाणें आपलें मत मांडटना मलयाळम् इतिहासाचे तीन कालखंड केल्यात. 1) पुर्विल्ली मलयाळम् (825-1325), 2) मध्य मलयाळम् (1325- 1575) आनी 3) आर्विल्ली मलयाळम (1575 उपरांत). ताच्या मतान पुरुशवाचक प्रत्ययाचो लोप, वचन आनी लिंगभेद तशेंच अनुर्नासकत्व ह्यो गजाली पुर्विल्ल्या तमिळांत दिसूंक लागल्यो. मलयाळमांतली पयली म्हत्वाची साहित्यकृती रामचरितम् ही पुर्विल्ल्या खंडाच्या निमाणें तयार जाली. मध्य मलयाळम् काळांत थळावे बोलयेंतल्यान सुरवातीचे संस्कृत तद्भव शब्द आयले, पूण तांचें भायलें स्वरूप खुबूच बदलिल्लें. फुडें हे भाशेंत जायत्या इंडो-आर्यन शब्दांचोय आस्पाव जालो. चड करून धर्मीक चालिरिती, समाजीक रुढी हे विशींचे आशिल्ले हे शब्द तद्भव आशिल्ले. णव्या ते पंदराव्या शतमानामेरेनचे घेतिल्ले शब्द कायदो-वैजकी आनी ज्योतिशाविशीं आशिल्ले. ह्या काळांत मलयाळम् भाशेन तद्भवावांगडा मलयाळम् शब्द घेतले . पंदराव्या शतमानांत मात फकत तत्सम शब्दच भाशेंत आयले. ह्या काळांत मलयाळम्, तमिळ भाशेपसून वेगळी जाली. तशेंच आर्यएळुतू लिपीचो वापर मलयाळमाखातीर जावंक लागलो. मध्य मलयाळम् युगाचे सुरवातीक मलयाळमान पांच खाशेलपणां घेतलीं. तीं अशीं – 1) अनुनासिकत्व (नासिक्यरंजन), 2) तालव्यरंजन, 3) स्वरसंकोच, 4) पुरुषवाचक प्रत्यय गाळप आनी 5) पुराण रुपां कायम दवरप.
ह्या काळांत वाडमयाचे दोन संप्रदाय आशिल्लेः 1) पाट्टू संप्रदाय (वाडमयीन तमिळाचो प्रभाव आशिल्लो) आनी 2) मणिप्रवाळ (संस्कृतमिश्रित मलयाळम्) के. एम्. जॉर्ज हाणें ‘पच्च मलयाळम्’ हो तिसरो संप्रदाय सांगला. हो खंयचेच भाशेचो प्रभाव नाशिल्ले बोली भाशेक लागसल्लो आसा.
आर्विल्ली मलयाळम् ही एळुत्तच्छन (सुमार सोळावे शतमानपसून सुरू जाता. के. एम्. जॉर्ज हाच्या मतान ही मलयाळम् हाचे पयलीं जायतीं दशकां आदी प्रचारांत आशिल्ली. एळुत्तच्छनान पाट्टू आनी मणिप्रवाळ ह्या दोन शैलींचो मेळ घडोवन साहित्य निर्मितीक फाव तशे नेम तयार केले. लीलातिलकम् (चवदावें शतमान) हो संस्कृत भाशेंत बरयल्लो मलयाळम् भाशेच्या व्याकरणाचो आर्विल्लो ग्रंथ. उपरांत सुमार स
