१०,८१,५०९ हेक्टर भूंय रानाखाल आसा. केरळची वट्ट भुयेंत हें प्रमाण २८% आसा. मनशांनी घडयल्लें रान सुमार १,४६,९०० हेक्टर आसा. हातूंत लोकांक उपेगी पडपी झाडां रोयल्यांत. दोंगरीं वाठारांतल्या उश्ण कटिबंधीय दाट जंगलांत शिसवी, सायल, रक्तचंदन, सेडर, वेंगाई ह्या रुखांचें मोलादीक लांकूड मेळटा. राज्याक १९८५ – ८६ मेरेन ४२.४५ कोटींची येणावळ रानांवरवीं मेळ्ळ्या. पठारी भागांत टॅपिओका नांवाचो कंद, तर सपाट वाठारांत माडांचीं दाट रानां, सुपारेच्या बागो दिश्टी पडटात. काजू, पणस, आंबे हांचे उत्पादनूय ह्या राज्यांत जाता. ह्या राज्यांतल्या नाल्लांक व्हड मागणी आसा.
केरळांत विंगड विंगड तरेची मोनजात दिश्टी पडटा. तातूंत हत्ती, गव रेडो, हरण, माकड, वाग, चित्तो, वांस्वेल, रानदुकर हांचो आस्पाव जाता. विंगड विंगड रंगांचीं आनी असंख्य जातींचीं सवणीं केरळांत दिश्टी पडटात.
इतिहास: केरळ राज्याचो संबंद पुराणकाळांतल्या परशुरामामेरेन पाविल्लो दिसता. पूर्विल्ल्या काळांत हे भुयेंक ‘भार्गवक्षेत्र’ म्हण्टाले. भार्गवक्षेत्र म्हळ्यार भार्गव रामान घडयल्ली भूंय, असो अर्थ जाता. सह्याद्रीचे अस्तंतेकडली जमनीची पट्टी परशुरामान परशुवरवीं दर्याक फाटल्यान धांवडावन तयार केल्ली, अशी आख्यायिका केरळच्या उत्तर तोंकावेल्या आदिवासींसावन दक्षिण तोंकामेरेन रावतल्या केरळी लोकां मजगतीं आयकुपाक मेळटा. पूर्वील्ल्या काळार ही भूंय कांय सैमीक कारणांक लागून दर्यांतल्यान वयर सरिल्ली, असो भुशास्त्रीय पुरावो मेळटा. ‘केरळ महात्म’ ह्या ग्रंथांत आयिल्ले एके कथेवेल्यान आर्यावर्तांतले ब्राम्हण परशुरामाचे प्रेतणेन केरळांत येवन रावले, अशें कळटा. तेआदीं ह्या जाग्यार हांगा कांय नागपूजक लोक रावताले. ह्या काळांत केरळांत गणतंत्र पध्दतीचें राज्य आसलें. हीं राज्यां ल्हान ल्हान आसलीं. काळांतरान हीं राज्यां ना जावन ‘चेर’ वंशाची राजवट पुराय केरळाचेर आयली. प्रल्हादाचो पूत बळी हाका ह्या वंशाचो आदी पुरुश मानतात. ह्याच वंशांत चेरन नांवाचो पराक्रमी राजा जावन गेलो. ताची राजधानी ‘तिरुवंचिकुलम्’ हांगा आसली. ताच्या ‘कोडंगल्लर’ ह्या बंदरांतल्यान पयस पयस देशांकडेन केरळाचो वेव्हार चलतालो. ह्या चेरवंशी राजाची भूंय म्हूण तिका ‘चेरनाडू’ वा ‘चेरतल’ अशें नांव पडलें. काळांतरान चेरतलमदलो ‘त’ ना जावन ताचें ‘चेरल’ आनी उपरांत ‘केरल’ जालें. ह्या वाठाराक ‘मलनाड’ अशें म्हण्टात. ह्या उतराचो अर्थ दोंगराचो वाठार असो जाता. ‘केर’ ह्या मलयालम भाशेंतल्यान नाल्लाच्या नांवावेल्यानूय ह्या प्रदेशाक ‘केरळ’ हें नांव पडलें, अशेंय कांय जाणांचें मत आसा.
आर्यावर्तांतल्यान आयिल्ल्या ब्राम्हणांनी आपल्या शक्ती आनी बुध्दीच्या बळार नागलोकांक हरोवन केरळाचेर शेक गाजयलो. तांणी राजाची सत्ता आनी लोकांची सत्ता हांची भरसण आशिल्ली एक आगळी शासन पध्दत केरळांत निर्मिली. उपरांत ह्या दोनूय पंगडांनी संघर्श सुरू केलो. संघर्शाक लागून दोनूय पंगड दुबळे जाले. तेन्ना ह्या दोनूय पंगडांनी तमिळनाडूंतल्या केयपुरमच्या राजाक, केरळचें राज्य चलोवपाखातीर आपोवणें दिलें. ह्या राजाचें नांव उदयबाणवर्मा आसलें. ताका ‘पेरुमल’ म्हळ्यार व्हड शासक ही पदवी दिली.
पेरुमल राजान आपल्या साम्राज्याचे चार शासन विभाग घडोवन दरेका भागाचेर ‘सामंत’ म्हूण एक ब्राम्हण नेमलो. ह्या सामंताक ‘तलियातिरी;’ म्हण्टाले, ब्राम्हण आनी क्षत्रिय ह्या दोनूय वर्णांकडल्यान हीं भूंय शासित जावंक लागिल्ल्यान लोक तिका ‘ब्रम्हक्षत्रभूमी’ म्हणपाक लागले. पेरूमलाचे राजवटींत केरळाची भरभराट जाली म्हूण ह्या काळाक ‘भांगरायुग’ म्हूण पाचारतात.
पूर्विल्ल्या केरळीय साहित्यांत वयर सांगिल्लें वर्णन आयलां, पूण ताका इतिहासीक आदार मेळना. सम्राट अशोकाच्या फातरापट्यांत
