160
kan maogmang si Sinang na hinohugpadn nin mga ko- rosing na mga nakakapirit saiyang mangorondot sa sa- rong pagpirok nin mata dangan minabalik naman su saiyang dating kaogmahan.
Pakapamahaw, su mga nagpiriknik nagpasiriring sa mga sagkad okun sa bonoan.
Duwa (2) ini asin ta namumugtak sa_hara- yong pagoltanan: magkasi rogaring ni Capitan Tiago. Sa harayé may nagkakataranaw na mga talaod na nag- totorogdon sa poro kan mga kodal na botong, na baga igwang pinagiisip, alintanang may nagraralayog pasi- ring sa mangibaibang padudumanan, na mga mapupt- ting gamgam na inaapod nin kalaway kan mga tagalog, na nagdodootdéot su mga pakpak kan mga ito sa iba- baw kan danaw asin napano su angkas kan mangingi- long iniyak kan mga ito.
Sinonod ni Maria Clara kan saiyang paghiling su mga talaod na, kan harani na su sakayan, nagpangralayog pasiring sa haraning bolod.
“Nagsasaralag sa bolod an mga gamgam na iyan?” an hapot ni Maria Clara sa piloto, sakalé, bakong gayo sa pakatalastas kaito an bagay, kundi tanganing toma- ram ito.
“Alonggati, sefora,” an simbag; “alagad dai pa nin nakakita kan salag kan mga iyan.”
“Mayong mga salag an mga gamgam na iyan?”
“Sa loba ko igwa, tara, kun dai, talagang orog na gayo kamakaherakhérak an kamugtakan kan mga iyan.”
Dai namangnohan ni Maria Clara an mamondong tingog kan piloté kan saiyang sabihon an mga kataga na inl,
“Kun siring?”
“Sabi, sefiora,” an simbag kan hagbayon, “dai nakiki- ta an sélag kan mga gamgam na iyan asin ta iyan igwa nin kabagsikan sa paggibo sa maging may tagalipod an igwa kaiyan asin mantang an kalag nakikita lamang sa hayokong na salming nin mata, sa tibig lamang naki- kita an mga sdlag na iyan.”
Nagisipisip si Maria Clara.
Nagpakadatong na sa bakyad, su mga sakayan igina- rakod kan gurang na parasakay sa sarong botong.
“!Halat!”’ an sabi ni Tia Isabel sa aki kan gurang na tisasakat na may darang pangsarokan, kun sa pagka-
