Page:Deoraidheacht (1920).pdf/96

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
96
DEORAIDHEACHT

Shíleas labhairt léithi. Níor aithinigh sí mé, bhí sí chomh corr­uighthe sin.

Thosuigh na lasracha ag éirghe i n‑áirde mór-thim­cheall an tsimné áird taobh amuigh, mar bhéadh na céadta athair nimhe fíochmhar.

“Go dtuitidh tú! Go dtuitidh tú!” arsa an Bhean Mhór Ruadh ’n‑a sean-liúgh. Rinne na mná eile an ath­chuinghe chéadna.

Do réir mar bhí na lasracha ag teangmháil leis na hearr­aidhibh ceimic­eacha a bhí istigh, bhíodh athar­rughadh datha ag teacht orra. Bhíodar ar gach dath dhá bhfuil ’san mbogha ceatha. Ní rabhadar ar aon dath i n‑aon dá áit de’n teine bhúith­righ sin. Lasair bhán annseo. Lasair bhuidhe thall. Lasair dhearg fuilteach ’san gcúinne eile. Agus mar bhéadh draoidh­eacht ann, suaithtí na dathanna éagsamhla seo ionnus nach mbíodh ionnta acht aon dath glórmhar aon uair amháin.

“Fuil na mban a cailleadh leis an nimh,” arsa mise ’mo shean-bhéic.

Chuala an bhean mhór ruadh an focal, acht ní raibh a fhios aici cé labhair.

“Fuil na mban a cailleadh leis an nimh,” ar sise i n‑árd a gotha cinn.

Bhí na lasrach dearga ag éirghe i n‑áirde as an ndéan­túsán fós.

“Fuil na mban a cailleadh leis an nimh,” arsa na mná go léir d’aon ghuth i dtreó go gcuala gach n‑aon an liúgh. Chuala bainis­teóir an déan­túsáin an gháir, freisin. Tháinic creathán ’n‑a bhallaibh.

Faoi dheóidh thosuigh an spéir ag gealadh ’san oirthear. D’fheicfeá ballaí dubha losgtha an déan­túsáin i n‑aghaidh na spéire, mar bhéadh beith­idheach millteach i lár teineadh íodh­bairte dhaoine allta agus a cheithre chrúb i n‑aer aige ag iarraidh trócaire orra.