mar gheall ort: í ag fagháil bháis le cumha agus le briseadh croidhe!” ar seisean. “ ‘Sgealtar féin ní fágfar orm mara gcuiridh tú fios orm’,” ar seisean.
Bhagair mé an maide croise air. Ní dheárna sé acht gáiridhe. Níor cheap sé go rabhas i ndáiríribh, acht theann sé amach uaim.
“Bean óg dhathamhail—is dócha go bhfuil sí dathamhail, a cha—bean óg dhathamhail sgiamhach ag dul i gcontabhairt a báis le méid a grádha dhó, agus ní chuireann sé fios uirri! Ní chuireann sé sgéala chuici go bhfuil sé slán, go bhfuil sé ar a aire! Mo náire thú! Mo náire shaoghalta thú! Agus tú i gcleamhnas léithi freisin! Nach mé bhí dall nuair d’innis tú dhúinn i n‑oifig an dligheadóra go raibh tú i gcleamhnas! ’Thoradh dhíot! ’Thoradh dhíot! Badh chóir dhuit a pósadh!”
Nuair a bhí an méid sin cainte déanta ag an bhfear mhór, leig sé siar ’san gcathaoir é féin, agus chuaidh ’sna falrachaibh gáiridhe. Bhí an litir eile ’mo láimh agam-sa agus mé ’ghá léigheadh. Ó dhligheadóir an Fhir Bhig Bhuidhe ab’ eadh í, agus é ag bagairt dlighe orm mar gheall ar an ngeallamhaint phósta thugas do’n mhnaoi reamhair, agus mar gheall ar na litreachaibh bréagacha chuireas chuig na páipéir ag masladh an Fhir Bhig Bhuidhe agus ag cáineadh a thaisbeántais. Ní raibh mo chuid le fagháil agam go socróchaí an dá cheist. Dá luaithe shocróchaí iad b’amhlaidh ab’ fheárr dhomh-sa. Bhéadh an Fear Buidhe féin sásta leis an méid airgid a bhí le theacht chugam mar pháidhe, acht go mbéadh orm sgéal na mná raimhe a shocrughadh ar a mhalairt de chaoi.
Thug an fear mór an dá litir leis chuig an dligheadóir le go mbainfeadh seisean ceart amach dhom. Bhéadh ar an bhfear buidhe a chúnntas féin a shocrughadh cuma céard do dhéanfaí faoi cheist na mná.
“Bíodh misneach agad; gheobhaidh tú do chuid fós,” ars’ an fear mór ag imtheacht dó, acht ní raibh fhios ag an duine
