Page:Deoraidheacht (1920).pdf/67

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
67
Deoraidheacht

éalughadh ó’n gcath. Bhí cuid aca ar a thóir fós. Nuair nár éirigh an tóir leó, cheap cuid aca go raibh an chuid eile aca ’ghá chosaint. Annsin bhíodh sé ’n‑a chomhrac idir an dá dhream sin. Faoi dheóidh ní aon chath mór amháin a bhí ann idir na daoine a chaill a gcuid agus muintir an Fhir Bhig Bhuidhe, acht mar bhéadh céad comhrac éinfhir ar fud na páirce.

D’fhanas féin amach ó’n ár. Cheapas go bhféad­fainn an Fear Buidhe fhagháil agus a áit fol­uighthe a nochtadh dhóibh.

Glanadh an pháirc ’sa deireadh. Thuig na daoine nach raibh muintir an Fhir Bhuidhe ’n‑a measg ar chor ar bith. Chuaidh gach rud chun suaimhnis.

Bhíos féin ag tabhairt turais na páirce, nuair a tháinic cuid de mhuintir an Fhir Bhuidhe chugam go deifreach. Bhí an fear macánta sin leath-mharbh ó’n bhfuil a chaill sé ’san gcomhrac. Ní raibh aon ghnó aige dhíom feasta. Bhí sé sásta mo chuid airgid a chur chugam dá n‑im­thighinn láith­reach bonn. Nárbh’ fheárr dhom imtheacht ar thraen an dódhéag?

Bhíos sásta sin a dhéanamh. Ní raibh agam acht ceath­ramha uaire le breith ar an traen acht rugas uirri. Ag dearcadh amach thríd an bhfuin­neóg dhom, agus an traen ag fágáil an phuirt, chon­naiceas bean mhór reamhar cois balla faoi lampa, agus í ag tabhairt na súl.

· · · · · · ·

Má théighir go Gaillimh go deó, cuir tuairisg an tais­beántais, agus beidh greann agad. D’fhág an Fear Beag Buidhe an baile mór, tráth éigin de’n oidhche, agus ní dócha gurab é a bhean­nacht d’fhág sé ’n‑a dhiaidh.