ó ó’n mairnéalach. Bhí sé i bpóca mo bhrísde fós. An gcaithfinn é? An raibh sé de mhisneach agam piléar a chur thríd a chroidhe? Ó! dhá mbéinn i n‑áit ar bith eile acht i nGaillimh, áit a n‑aithneóchaí mé sul a gcrochfaí mé, ní fada go mbéitheá-sa ar lár, a fhirín bhig bhuidhe.
Dhearc sé orm arís. Ní dheárnas acht mo theanga a chur amach leis, agus torann gránna a dhéanamh le mo bhéal. Thosuigh sé ag gáiridhe. Thosuigh a raibh ar an tsráid ag gáiridhe. Chloisfeá gach sgairt uatha míle i gcéin.
Chualas féin gach sgairt a leigeadar. Chualas an fear beag buidhe ag bagairt ar an sluagh fanacht amach uaim, go rabhas ar mire, acht “tagaidh anocht,” adeireadh sé ’n‑a shean-bhéic, “tagaidh anocht go bhfeidich sibh é. Dhá phighin an duine—sin a’ méid. ’Sé uathbhás an domhain é—uathbhás an domhain é—uatbhás an domhain—tagaidh anocht agus innseóchar díbh na gníomhartha iongantacha a rinne sé. Tagaidh anocht! Tagaidh anocht! dhá phighin an duine—sin a’ méid! Dhá phighin an duine leis an uathbhás mór fheiceál—le labhairt leis, le lámh a leagaint air, dhá phighin an duine!”
Bhí mo shúile dúnta agam féin, agus gan áird agam ar tada. Acht bhí glór an fhir bhig bhuidhe agus sgreadghail an tsluaigh ag déanamh ceóil mhí-thaithneamhaigh in mo chluasaibh, dhom’ bhuidheachas.
Níor cheapas ariamh go dtí an lá sin go mba mhór an bheannacht ó Dhia a bheith bodhar.
IX.
Ar fhilleadh dhúinn chuig an pháirc ’n‑a raibh taisbeántas an fhir bhig bhuidhe, chuaidh mé féin isteach ’mo bhotha le mo sgíth a leigint agus le mo smaointe a dhéanamh.
Bhaineas dhíom an folt dubh bréagach agus na slabhraí móra práis agus an cóta ioldathach a mb’éigin dom a
