Page:Deoraidheacht (1920).pdf/21

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
21
Deoraidheacht

antacha innseacht do’n mhair­néalach groidhe bhí le m’ais, agus ar ndóigh, ní do dhuine ar bith eile tharla na heachtraí acht dhom féin.

I mBéarla bhíos ag cur díom i dtosach, acht ní raibh sé i bhfad gur thionn­tuigheas ar an nGaedh­ilge i ngan-fhios dom féin.

Bhí an áit lán agus tháinic iongnadh orra uile ar chlos na teangan nuaidhe dhóibh, acht ar an mair­néalach amháin. Níor leig an cleas­aidhe úd air acht gur thuigh sé an uile fhocal dá raibh me a rádh. Bhíos corruigh­the go mór, agus bhí fonn orra-san fios d’fhagháil céard a bhí ag gabháil dom.

D’éirigh fear beag buidhe bhí ’n‑a shuidhe leis féin i gcúinne ’n‑a sheasamh. Firín beag buidhe rocach géar-chúiseach a bhí ann agus a dhá shúil shoill­seacha imthigh­the isteach ’n‑a chloig­eann. Is ar éigin d’fheicfeá chor ar bith iad leis na malaíbh móra dubha bhí ós a gcionn. Chuir sé cúpla ceist ar an mair­néalach. Is beag nach ndeachas féin ’sna trithíbh nuair a thugas faoi deara cé mar bhí an tsrón mhór fhada chrotach agus an smigín fada biorach a bhí air ag iarraidh a bheith ag pógadh a chéile ’chomhfhad ’s a bhí sé ag caint.

Bhí an mairnéalach sásta mo sgéal-sa a nochtadh dhó. Sgaoil sé siar slug mór eile, agus thosuigh air ag cur de go tapaidh agus go bríogh­mhar, agus a raibh ann ag éisteacht leis go haireach.

Dubhairt sé gur Gear­mánach a bhí ionnam féin; go rabhas ar buile tráth dem’ shaoghal; gur mharbh­uigheas ochtar fear an uair sin (dhruid cuid aca siar uaim); gur cuireadh i dteach na ngealt mé feadh sgathaimh fhada—go raibh rí na tíre sin sásta mé sgaoil­eadh saor. Bhí mo chiall agam nuair a sgaoil­eadh amach mé, ar ndóigh, agus céard a dhéan­fainn acht aghaidh a thabhairt ar an Afraic Thoir leis na leomhain a mharbhadh.

’Seadh go díreach (ar seisean). Is ann a milleadh mar sin é. Sean-leomhan fíochmhar a tháinic air, a mhic ó, agus