Page:Deoraidheacht (1920).pdf/20

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
20
DEORAIDHEACHT

géar, ní dhíolfainn ar chor ar bith é. ’Seadh, tabhair luach na leabthan dom ar an méid seo. Tá leath-phunnt ann, má tá únsa.”

Chraitheas mo cheann. Bhíos ar tí imtheacht.

“B’fhéidir go gceann­óchthá é seo,” ar seisean, “piostal breágh agus cos airgid ann. Féach, tá urchar ann. Fainic thú féin, a dhuine! Fainic, adeirim!”

“Cé mhéad?” arsa mise, go neamh­shuimeamhail.

Bhíos sásta mo leath-shobharan deiridh a thabhairt dó air. Ní raibh fhios agam an uair sin, agus an bheirt againn ’n‑ár seasamh faoi lóchrann sráide cois na habhna i gCathair an Dorcha­dais, cé an dúil nimhe bhí agam ann, acht bhí. Bhí draoidh­eacht éigin ann. Bhí diabh­laidheacht éigin ’san bpiostal úd a raibh an chos airgid ann nár leig dom imtheacht go raibh sé i dtaisge agam i bpóca a bhí ar chúl mo bhrísde.

Bhí an máir­néalach sásta é dhíol ar phíosa coróin­each, bhí an t‑airgead ag teasdáil uaidh chomh mór sin. B’ait an margadh bhí ann, cheapas, agus d’imthigh linn beirt go mbrisfinn-se mo leath-shobharan i dteach óil a bhí i ngar do’n abhainn.


V.

Táim féin agus an máir­néalach ag ól ar ár ndícheall. Is beag de’n airgead bhéas fágtha ag ceachtar againn thar éis na hoidhche agus is cuma linn do réir cosamh­lachta.

D’imthigh leith-bhliadh­ain ó d’ólas deór cheana, agus airighim an t‑ól ag dul trí mo chorp mar bhéadh sruthán teineadh ann. Ní’l ball díom nach moth­uighim ann é. An brón mór agus an droch-chroidhe bhí orm ar maidin ’san teach lóisdín táid sgartha liom. Gníomh ar bith dá ndeárnadh ariamh tig liom-sa a dhéanamh, má’s fíor dhom féin.

Tháinic an chaint chugam. Thos­uigheas ar sgéal­taibh iong­-