Page:Deoraidheacht (1920).pdf/19

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
19
Deoraidheacht

lag liom. D’fhéad­fainn togha fir a leagadh le mo mhaide croise. Cé’n mí-ádh bhí orm gur cheapas bás d’fhagháil leis an ocras agus a bhfuil de shaidh­bhreas ’san gcathair iongan­taigh seo!

· · · · · · · · · ·

An sneachta a thuit i gcaith­eamh na hoidhche tá sé ’n‑a phuiteach faoi chosaibh na gcapall agus na ndaoine anois. Tá ceó ann. Ceó trom a rachadh isteach ’do bhéal, agus síos ’do sgórnaigh; ceó a chuir­feadh do shúile ag sileadh deór; ceó a thagadh isteach an doras, agus isteach thríd na fuin­neógaibh, cuma cé’n dúnadh bhéadh orra. Acht níl aon bheann agam-sa ar an gceó. Táim ag dearcadh isteach ’san teine agus na smaointe seo ag brúghadh isteach orm. Táim ag dearcadh isteach ’san teine agus chím an saidh­bhreas mór a dhéanfas mé leis an ngadaidh­eacht innti….

Tá an oidhche ag teacht. Buailim amach. Tá an chathair mhór i bhfolach faoi n‑a brat iongan­tach ceómhar. Anois agus arís, d’fheicfeá soillse na gcóisdí ag preabadh suas ós do chomhair go tobann agus bhéidís imthigh­the le luas lasrach arís. An duine bhéadh ’do ghoire ní fheicfeá é go raibh sé buailte leat; ní air­eóchthá go raibh sé imthigh­the as amharc arís. Acht má bhí an chathair féin i bhfolach do chloisfeá fuaim­eanna na cathrach. Duine ag béiceadh i bhfogus duit. Sgread traenach tamall uait. Buinneáin na soitheach ar an abhainn. Na mílte fuaim eile nach mbéadh fhios agad cé as a dtáinic­eadar nó cé ndeach­adar, acht gur measgadh ar na fuaim­eannaibh eile iad agus rinneadh aon tormán mór amháin díobh uile.

Ar an abhainn thugas féin aghaidh. Casadh máir­néalach liom. Chuir sé caint orm. An gceann­óchainn roinnt tobac uaidh? Ní cheann­óchainn—níor chaitheas ariamh é.

“Acht tá sé saor, an-tsaor, a chara,” ars’ an máir­néalach. “Marach go bhfuil an t‑airgead uaim go