Agus sul ar tugadh an fear agus a bhean agus a naoidheanán marbh rugadh san sneachta chun bealaigh, shíleas féin go mba geall le súilibh ainmhidhe uilc nár thaithnigh an cineadh daonna leis na fuinneóga faoi n‑a gcuid solus a bhí ins na tighthibh beaga dubha ar gach taobh. Agus nach iad na súile sin a dhearc anuas go sgigeamhail ar an sgata beag daoine faoi n‑a gcuid giobal fliuch, agus ar an mnaoi a bhí ’n‑a luighe leathmharbh ’san sneachta, agus ar an naoidheanán nach bhfaca solus ariamh, agus ar an athair ólta a bhí gabhtha ag na síothmhaorthaibh?…
Ghabh uamhan mé féin.
Do mhothuigheas ’mo chroidhe go ndeárnadh gníomh mór, gníomh uathbháis ar an mball ’n‑a raibh mé. Níor fhéadas fanacht ann. Bhí cumhacht an ghnímh a rinneadh do mo dhíbirt ó’n áit, bhí an cumhacht céadna ag tarraint na mílte eile ann. A dhul chomh fada i nÉirinn is d’féadfainn ó’n mball úd—ní raibh uaim acht sin. An saoghal gránna a bhí agam le fada an lá a thréigeadh. An Bhean Reamhar fhágáil ’mo dhiaidh.… Dá bpósfainn í, is cinnte nach ndéanfainn acht í mharbhughadh mar mharbhuigh an beitheamhnach úd a bhean féin.…
Ag gabháil thar ospuidéal dhom, do chonnaiceas malrach ’n‑a sheasamh taobh amuigh de’n doras ’san sneachta. Bhí sé ag gol go mór; d’aithnigheas é; nach minic d’innis mé sgéal dó féin agus dá chomrádaidhthibh beaga? Mac an fhir úd a phógadh a bhean faoi dhó gach maidin, mach an fhir úd a mharbh a bhean leis an ord a bhí ann.
Do lean an geárr-bhodach corp a mháthar go doras an ospuidéil.…
Bhaineas as, agus an diabhal ag ithe an chroidhe ionnam.
· | · | · | · | · | · | · |