32
22.—AN MADA-KUAt) AGUS AN LeOtflAN ḂA1NCAN.
Do casaḋ an ḃeirt ar a ċéile. Ċromadar ar ċamt. Do ṫárla mac óg a ḃeiṫ ag an leóṁaw bainean.
“ Tá ál óg agam-sa, leis, fa bane am’ ḋiaiġ,” 5 arsa’n mada-ruaḋ. “ Tá mórḟei sear acu agam, slán a beid pad ! ” ar fire.
“ 1s maiṫ é sin, is maiṫ é fin,” arsa’n ḃan- leóṁan.
“ 1s dóiċ Horn féin,” arsa’n mada-ruaḋ, 10 “ gur mó go mór le fád an ṁáṫair go mbíonn an t-ál breaġ mór aici uair sa mbUaḋain, an mórḟeisear, slán a ḃeid siAd, ’ná an ṁáṫair ná bíonn aici aċ an t-aon ċoileán beag aṁáin, agus gan san féin aċ uair mf na tṁ' ḃUaḋnaiḃ, 15 b’féidir”
Ḃí fearg ag teaċt ar an leóṁan, aċ do ḃrúiġ SÍ fúiṫi an ḟearg.
“ Ḃ’ḟéidir é,” ar sifé- “ Aċ tuig an méid |eo, a bean ṁacánta. Nuair a ḃíonn do ṁórḟeisear 20 agat-sa ní ḃíonn agat ionta aċ mórḟeisear maidríní ruaḋ. Nuair a ḃíonn an t-aon ṁac aṁáin agam-sa cat leóṁain a ḃíonn agam ann. 1s dóiċ liom-sa gur fearr aon leóṁan aṁáin ’ná ḋá ṁórḟeiféar de ṁaidríníḃ ruaḋ. Agus 1 25 dtaoḃ na h-aimsire, is fiú leóṁan feiṫeaṁ leis ”
