La parobola del Figliol Prodigo LMO/9

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search

La parabula del Fiö Trasun[edit]

Bernardino Biondelli Saggio sui dialetti gallo-italici, p. 236

Un òm aveva doi fió.
E al più picul 'd questi diss a sò padar: "Papà, dem la miè pert di ben ch'a 'm toca!" e lù a 'gh divis al patrimoni tra 'd lor.
E da lì a poch dì, muciaa tut al sò, al fiol minor al s'n'andò in luntan paes e al strusciò tut quèl ch'l'aveva, vivend in mezz ai bagord.
E dop ch'l'avì strascinaa tut al sò, in cal paes a 's gh'è fata 'na gran carestiè, e lù prinsipiò a penuriar.
L'andò e s'intruduss press a un sitadin 'd chii sit, ch'a 'l mandò int 'na sò campagna a custudir di porch.
E l'era ridut a desiderar 'd puters saziar dil giand ch'magnava i porch, e nsun gh'i 'n dava.
Turnaa in se stess, el diss: "Quant uperari in cà 'd miè padar gh'ha pan da magnar in abundanza, e mì a son chì ch'a mor da la fam!
A saltarò sù e andarò da miè padar e a 'gh dirò: Ah! Papà, a i hò pecaa contra 'l ciel e in fazza a tì;
A 'n son più degn d'esser ciamaa tò fiol; tratam comè un di tò uperari".
E al 's toss sù e l'andò da sò padar. Intant ch'l'iera ancora da luntan, sò padar al vist, al s'muvì a pietà e al gh'cors incontra e al s'agh butò brazz a col, e a 'l basò.
E al fiol al gh'diss: "Ah! Papà, a i hò pecaa in fazza al ciel e contra a tì; e a 'n son più degn d'esser ciamaa per tò fiol"
E al padar diss ai servitor: "Prest, tirè fora la vesta la più bela, e mtìgla 'doss; e mtìgh un anel in dida e di scarp int i piee;
E mnè chì un vdel grass, amazzèl e ch'a 's magna e ch'a 's staga alegrament.
Perchè 'st mè fiol l'iera mort e l'è arsuscitaa; al s'iera pers e al s'è truvaa"; e i prinsipiò a magnar e bevar a la rica.
A gh'iera 'mò al fradel magior in campagna; e, int al turnar, acustandas a casa, al sentì a sunar e a cantar.
E al ciamò un di servitor e al gh'dmandò cossa iera 'sta roba.
E quest a 'gh diss: "L'è turnaa tò fradel e tò pader l'ha fat amazzar al videl grass, perchè a l'ha ricuperaa san e salv".
Lù però muntò in furia, e 'n vieva più andar dentar. Al padar donca andò fora e prinsipiò a pregaral.
Ma quel arspos dsend a sò padar: "L'è tant an che mì a 't serv, e ch'a n'hò mai mancaa una volta sola ai tò ordan, e t'an m'ha gnanch daa un cavret da godarm in cumpagniè coi mè amigh;
Ma 'dess ch'è turnaa 'st tò fiol, ch'ha strusciaa tut al sò con dil donn 'd mala vita, t'ha amazzaa 'l vdel grass".
Ma 'l padar al gh'diss: "Fiol, tì t'è sempar con mì, e tut quel ch'a i hò l'è tò;
L'iera ben giust però 'd far gozzoviglia e 'd far ghirigagna, perchè 'st tò fradel l'iera mort e l'è arsuscitaa, l'iera pers e al s'è truvaa".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 236