Läuschen und Rimels/Dat smeckt dor äwerst ok nah!

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Man nich verkopslagen Läuschen und Rimels Woran einer einen pommerschen Buren kennen kann -->

De Paster Säger tau Salaten,
De müßt sin Holt mal führen laten.
De Burknecht hadden’t süs em führt,
Un hadden s’t ran, kreg jedwerein
En Sluck un Botterbrod, as sick dat hürt.
Na, einmal äwer müßt dat scheihn,
Dat einer von de Knechts würd krank,
Un Vadder, de müßt sülwst mit mang,
Oll Brand müßt mit tau Holt karjolen.
»Na«, denkt de Paster, »wenn er selber fährt,
Dann muß ich wohl was Bessers holen;
So’n Bauer hat en guten Ranzen,
Wo tüchtig was hinein gehört.«
Un em föllt in, dat hei en ganzen
Limburger Käs’ in’n Keller hett;
De würd nu vör den Buren set’t,
Un Botter, Brod und Sluck dortau.
De Bur, de ett in gaude Rauh
Un nimmt en Drüddel von den Kes’.
»Na, Herr Pastur, so’n Kes’ as des’,
So masig un dorbi so fett,
Dat is, as wenn ein Botter ett;
[247]Un’n würkliches Vergnäugen is’t!«
De Paster fröggt, ob hei ok wüßt,
Dat dat Limburger wesen ded.
»Ja«, seggt oll Brand, »dor et ick em ok vör.«
Un deilt sick dat, wat vör em stünn,
Noch richtig in twei Drüddel in
Un führt dat ein sick tau Gemäud.
»Ja«, seggt hei, »as en Nätkarn säut!
So’n Kes’, den et ick gor tau girn!«
De Paster kickt so langs de Näs’ –
Zwei Drittel von dem schönen Käs’!
Un fängt verluren an, so ganz von firn,
Dat’t man ganz lege Tiden wir’n,
Hei wüßt nich in un ut tau kamen,
Sin Weiten, de leg alltausamen,
Den Klewer würd’n de Müs’ vertehren,
De ein von sine beiden Mähren,
De müßt sick letzt in’n Dik versöpen;
Na, Botter müßt hei sülwen köpen,
Twei von sin Sägen hadden’t Für,
Un all sin Kurn hadd Brand un Rost,
Un allens würd so gruglich dür.
»Denn, denk Er mal, der Käse da
Hat sechzehn Schilling mich gekost’t.«
»Ick glöw’t«, seggt Brand, »Herr Paster, ja!
Indessen smeckt hei dor ok nah«,
Besinnt sick keinen Ogenblick
Un langt sick noch dat letzte Stück
Nah’n Teller rup. – De Paster, ganz verdutzt,
De steiht un kickt den Buren an,
Wo hei den ganzen Kes’ verputzt.
»Mein Gott, mein lieber Brand, wie kann
Er mir den ganzen Käs’ auffressen?«
»Je, segg’n S’ dat blot man mal! Indessen
Man keine Ümstän’n, Herr Pastur!
Ne, bliwen S’ hir! Ne, gahn S’ nich rut!
[248]Ick heww dor naug an«, seggt de Bur,
»Un kam dor justement mit ut.«