Kral Přibysław

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
nadpis Kral Přibysław
awtor Jan Ćěsla
lěto 1868
žórło texty.citanka.cz
licenca public domain
nota stary prawopis

Śere so swětło rozpřěstruje,
Mróčel so blěda čeŕwjeni;
W murjach so ćmowych rozswětluje,
Za pruhu pruha zyboli.

Z wotročkom wotročk khwata k dźěłu,
Wójwoda z knjezom za nimi,
Mocy su mužow w połnym kćěwu,
W bitwje so kóždy zjednoći.

Poslědnje směrki dołhej' nocy
Do bydłow ćěmnych ćěkaju,
Ze złotym swětłom čerstwe mocy
W duši a w ćěle hibaju.

Žiwjenje nowe, nowe byće
Na hrodźe, w dole po murjach,
Hibanje wšudźe, pružnosć, tyće,
Čerstwa krew´ cyrci w wutrobach.

Wrota zas šćerča; dupot koni
Na mosće bije dudławje.
Khorhow´ tam běłu ryćeŕ kłoni
Póselstwo měra wěšćuje.

Před krala wjedźo wojewodu
Ryćeŕ tak ćicho zakliwa:
"Djas dyŕ do tebje, z hłódnoh' rodu!
Mór njech će čorny spóžera! -"

Ryćeŕ pak hordy z hłosom pyšnym
Praskajo na mječ porěci:
"Ludwik, knjez naš ze słowom tyšnym,
Kralo, ći takle poruči:

Lebju podaj, mječ twój krwawny
Kralej ty Frankow miłemu!
Podaj nam Limas starodawny,
Hrody wšě - ludej němskemul

Podaj tež lud a kraje twoje,
Dźowku, tež sebje sameho!
Z daloka hłej! so našich roje
Sćahuja z kraja serbskeho.

Dosć žno sy přelał krewje rěkow,
Serbow dosć twojich zničił sy!
Poddaj so! kónc na wěki wěkow
Z mjenom je serbskim! Skonjał sy! -

Přerězł dźě zwjazk sy, zwjazki měra,
Ludwikej kiž sy přisahał!
Pohanska dyrbi zhnić ći wěra,
Dosć žno sy z Pjerunom, z Flinsom hrał.

Wotročski splah waš dyrbi padnyć,
Frankow wy zhinili słužobni! -
Prašiwy staw na wěki zwjadnyć,
Zem kotryž z krewju pohnoji.

Na miłosć tuž so poddaj mocy,
Na miłosć kralej Ludwikej!" -
"Na miłosć? - Kotraž wodnjo, w nocy
Rubi we zemi słowjanskej?

Zo ći njech Pjerun jazyk zlemi,
Miłosć zo Frankow přislubiš!
Milosć to, kotruž w našej zemi
Z wohnjom a smjerću wosławiš?

Kotraž ći dźěći morić kaza,
Žony a blědych šědźiwcow?
Kotraž 'nož z lesću cwilu wjaza,
Z jědom kiž mori Słowjanow?

Miłosć nam slubi tón, kiž bohow
Miłych nam kaza k hańbje dać?
Kotryž žony a knježny z prohow
Měrnych sej zwěri z lesću brać?

Ludwikej tute słowa praju,
To jemu dźak budź za miłosć:
Doniž su Serbjo žiwi w kraju,
Njezhinje serbska narodnosć;

Njerodźu miłosć, miłosć jeho,
Jeho so mječej njepodam -
Swobodu luda słowjanskeho
Nihdy na nihdy niepředam.

Doniž 'šće tute murje stoja,
Mužojo serbscy wojuja,
Čiła a strowa ruka moja,
Mužna mi bije wutroba;

Dónž hišće kamjeń jedyn leži
W hrodźe tudy na karnjenju,
Hród doniž skała kruta ćeži,
Njezhinje wšo we płomjenju. -

Bohojo wjeŕšni žiwja z nami,
Swjantowit, Pjerun knježitaj,
Płodźitaj zbožo mjez Serbami,
Pomoc a škit nam daritaj:

Nihdy ja miłosć Frankow žadać,
Nihdy ju prosyć njebudu! -
Prjedy njech dyrbi na mnje padać
Limas mi kruty na hłowu! -

Serbski to slub je, serbske słowo,
Donjes je kralej swojemu.
Mjez nami bój budź, bój na nowo
Prjedy hač dźeń dźe k wječoru."

Praji a mjelči. - Posoł hlada,
Nad kralom dźiwa so strašeny.

"Horde to słowa, mysl tež pyšna
Jónkróć 'šće miłosć poskićam."!
Nastanje khwila, strašna, tyšna,
Přihodna hordym zmyslenjam. -

- "Z miłosću wróć so k kralej twojom',
Žiwjenja hkrótkoh' raduj so:
Zet kam so z krwawnym, krutym bojom,
Zadycham wólnje, wjeselšo!"