J. P. Jórdan započina wudawać "Jutrničku", nowiny za Serbow, 1. wulkeho róžka 1842

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
nadpis J. P. Jórdan započina wudawać "Jutrničku", nowiny za Serbow, 1. wulkeho róžka 1842
awtor Jan Pětr Jordan
lěto 1841
žórło texty.citanka.cz
licenca public domain
nota stary pravopis

Lubi Serbja!

Wšitke ludy wokoło nas maju swoje nowiny a časne pisma, kotrež jirn zašłych abo našich časow stawizny a nowinki wupowěduja, kotrež jim wšelake lesne powědańčka, rjane přikłady, směšne basnje a basnički a druhe tajke wjesołe a struchłe čitanja poskićuja, zo móža woni swoje njedźelske popołdnjo abo druhi čas, hdyž ničo za dźěło nimaju, wjesele a wužitnje přečinić. Z tajkich pismow nawuknu woni něštožkuli, štož jim w jich hospodaŕstwje a we wšěm druhim jich dźěle, žadanju a potrjebowanju wulcy wjele spomhać, jich prócu polóžić, wjetši wuzbytk při mjeńšich mocach dawać, ze słowom w jara wjele kruchach wužitk a pomoc přinjesć móže. A někotra krasna hodźinka minje so jim z čitanjom rjaneho powědańčka, lesneje pěsnički, wjesołeho lisćika a wažneje nowiny wo ćežkich wójnach a spodźiwnych podawkach z cyłeho swěta.

"Kak je to tola dušnje!" praji někotryžkuli z mojich serbskich bratrow; "kak rjenje, hdyž móže čłowjek telko noweho zhonić, tajke wužitne wěcy nawuknyć, swoje ćežke dźěło sebi w něčimžkuli polóžić a w prózdnych hodźinach tak so powjeselić!"

"Haj hlej", praji zas druhi, "Němcy, ach, ći maja tajke wšitko jara lohcy, ale my wbozy Serbja! štó so wo nas stara? Serba hewak kóždy hani a hidźi, a hdyž chce wón něšto wjacy nawuknyć hač swoje paćerje, dyrbi k Němcam po prošenju hić; we swojej rěči wón ani słowčka njenamaka." Ty maš prawje, serbski bratře mój; tak je było hač tu do tejele hodźiny. Ale to je było, mój přećelo, a njebudźe wjacy. Nimo - minyła so je tale ćěmna nóc, kiž serbske hona přikrywaše, a nowy dźeń nastupuje za nas. Zestawali su hižo někotři mužojo, swěrne dźěći našeje serbskeje maćerje a wołaju nětk přeze mnje won do wšitkich serbskich honow: "Preč tule tupu ćěmnosć! Nowe serbske słónco zeskadźuj a wobswěć naše łužiske hory, zo budźemy we swětle khodźić wobdaći z brónju wšěje rozomnosće, a wopasani z mječom swjateje wěrnosće!"

Tuž dha wy nětko, moji lubi, pójće a posłuchajće swěru na tónle hłós, dokelž wón njeje tón hłós samopašneje njepokory abo hordeho ropota a zepjeranja, ně - won je hłós bratrowskeje lubosće, kiž wam wužitk, wjeselo, radosć njese, hłós swěrneho přećela, kiž wam wšitko wupowě, štož wón wě abo zhoni, jelizo wam to na někajke wašnje spomóžne a wužitne abo lube a spodobne być móže. Wy pak, duchowni a swětni wučerjo našeho luda a wšitcy druzy, kiž to zamóžeće, pójće a pokazajće, zo woprawdźe naš lud lubujeće a chcece, zo by wón dźeń wote dnja přiběrał w mudrosći a rozomnosći, we sprawnosći a wěrnej bohabojosći, pokazajće je přez to, zo našu " Jutrničku" pokupiće a mjez našim ludom ju rozšěriće, zo bychu waše mjena prěnje stałe mjez tymi, kiž naš lud tež na tele wašnje wuwučeć a kubłować a ke wšemu dobremu budźić žadaja. W Lipsku, w nazymnym měsacu 1841.