គតិលោក/ភាគទី៩/7

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
គតិលោក, ភាគទី៩ by ឧកញ៉ាសុត្តន្ដប្រីជា ឥន្ទ
ចំណងជើងរឿង

រឿង​សត្វ​បង្កួយ​នៅ​ខ្លោង​ទ្វារ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ




មាន​សត្វ​បង្គួយ​មួយ អាស្រ័យ​នៅ​លើ​ខ្លោង​ទ្វារ​ព្រះរាជវាំង​នៃ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ នៅ​ក្នុង​នគរ​មិថិលា បង្គួយ​នោះ​តែង​បាន​ឃើញ​ស្ដេច​យាង​ចេញ​ចូល​តាម​ទ្វារ​នោះ​កាល​ណា ក៏​ចុះ​មក​ដី​ធ្វើ​សិរសី​ផ្ងក់​ៗ គឺ​គំនាប់​គោរព​ព្រះ​បរម​រាជា​តែ​រាល់ ៗ កាល ។ ឯ​ព្រះ​បាទ​វិទេមារាស្ត្រ ស្ដេច​យល់​អាការ​កិរិយា​បង្កួយ​នោះ​ហើយ ក៏​ត្រាស់​សួរ​ចៅ​មហោសថ​បណ្ឌិត​ពោធិសត្វ ៗ ក៏​ក្រាប​ទូល តាម​ហេតុ​បង្កួយ​ឱន​បង្គំ​ចំពោះ​បរម​រាជា​ទើប​ស្ដេច​មាន​ព្រះ​ហឫទ័យ​ត្រេក​អរ នឹង​បង្កួយ​នោះ​ឯង ហើយ​ទ្រង់​ប្រោស​ប្រាណ​ព្រះរាជ​ទាន​មាស​មួយ​ពៃ​ក្ដាម​បើក​ឲ្យ​នាយ​ពិសេស ទិញ​សាច់​ឲ្យ​បង្កួយ​អាស្រ័យ​តាម​សម័យ​កាល​អំពី​ថ្ងៃ​នោះ​មក ឯ​បង្កួយ​អាស្រ័យ​តាម​សម័យ​កាល​អំពី​ថ្ងៃ​នោះ​មក ឯ​បង្កួយ​ក៏​បាន​នៅ​សុខ​សប្បាយ ពុំ​បាន​ខ្វល់​ខ្វាយ​ចេញ​ទៅ​ស្វែង​រក​អាហារ​ឯ​ណា​ឡើយ

លុះ​នៅ​យូរ​មក មាន​កាល​ថ្ងៃ​មួយ នាយ​ពិសេស​រក​ទិញ​សាច់​ស្រស់​មិន​បាន ដោយ​ជា​ថ្ងៃ​ឧបោសថ​សីល​ពុំ​មាន​គេ​សម្លាប់​សត្វ​មួយ​ឡើយ ទើប​នាយ​ពិសេស​យក​មាស​មួយ​ពៃ​ក្ដាម​នោះ មក​ចោះ​ដោត​ខ្សែ ហើយ​ចង​ក​បង្កួយ​នោះ​ហោង ។

ឯ​បង្កួយ​នោះ តាំង​ពី​បាន​មាស​ពាក់​មក ក៏​កើត​ចិត្ត​ស្រវឹង​យស វាយ​កំពស់​ក្អេង​ក្អាង កាល​ឃើញ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ​ស្ដេច​យាង​មក​ក៏​គិត​ថា ស្ដេច​នេះ​មាន​គ្រឿង​អម្ពរ​ដ៏​ហើយ​ដោយ​មាស​ពាក់​ប្រដាប់​កាយ​ឯ​អញ​សោត ក៏​មាន​មាស​ពាក់​ប្រដាប់​កាយ​ដូច​គ្នា បើ​ដូច្នេះ អញ​នឹង​ចុះ​ទៅ​គំនាប់​ស្ដេច​នេះ​ធ្វើ​អ្វី​ទៀត នាំ​ឲ្យ​លំបាក ការ​មាន​សក្ដិ​យស​ស្មើ​គ្នា​យ៉ាង​នេះ បង្កួយ​គិត​ដូច្នេះ​ហើយ ក៏​ធ្វើ​ព្រងើយ​កន្តើយ​ពុំ​នាំ​ពា​នឹង​ចុះ​មក​វន្ទា​ដូច​កាល​មុន​ឡើយ ឯ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ​ស្ដេច​យល់​បង្កួយ មិន​ចុះ​ពី​ខ្លោង​ទ្វារ​មក​វន្ទា​ព្រះ​អង្គ​ដូច​ថ្ងៃ​មុន​ៗ​ដូច្នោះ ក៏​ទ្រង់​ព្រះ​ពិរោធ​ក្រោធ​នឹង​បង្កួយ​នោះ ទើប​ត្រាស់​ប្រើ​រាជ​អាមាត្យ​ឲ្យ​ធ្វើ​រឹង​ក​ទាក់​បង្កួយ​នោះ​ទំលាក់​ចេញ​អំពី​ខ្លោង​ទ្វារ ហើយ​ឲ្យ​ប្រហារ​ជីវិត​នៃ​បង្កួយ​នោះ​បង់ ។

ឯ​ព្រះ​មហោសថ​បណ្ឌិត​ពោធិសត្វ ក៏​ក្រាប​ទូល​សូម​ជីវិត​បង្កួយ ដោយ​ជា​សត្វ​តិរច្ឆាន​តូច​ពុំ​ដឹង​អ្វី​មិន​គប្បី​នឹង​ទៅ​ពិឃាដ​វា ហើយ​ពោធិសត្វ​រក​ហេតុ ដែល​នាំ​ឲ្យ​បង្កួយ​កោង​មិន​ចេះ​មក​វន្ទា​ស្ដេច​ដូច​ថ្ងៃ​មុន ៗ បាន​ហៅ​នាយ​ពិសេស​មក​សួរ​ការ នាយ​ពិសេស​ទូល​ថា​បាន​យក​មាស​មួយ​ពៃ​ក្ដាម មក​ចោះ​ចង​ក​បង្កួយ​ដោយ​រក​ទិញ​សាច់​ឲ្យ​វា​ស៊ី​មិន​បាន ។ ព្រះ​ពោធិ​សត្វ​ជ្រាប​ហេតុ​ដូច្នោះ ក៏​សំដែង​ទោស​មាស​ប្រាក់​នោះ​ថា ជា​គ្រឿង​នាំ​ចិត្ត​សត្វ​នឹង​មនុស្ស​ឲ្យ​ស្រវឹង កាន់​អស្មិមានះ​ឡើង​ចាង​មាន​ប្រការ​ផ្សេង ៗ ញ៉ាំង​ព្រះ​ហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ ឲ្យ​រសាយ​ព្រះ​ក្រោធ​នឹង​បង្កួយ​នោះ​ឯង ។ ឯ​ព្រះ​បាទ​វិទេហរាស្ត្រ ស្ដេច​ក៏​ឲ្យ​អមាត្យ​យក​បង្កួយ​នោះ​ទៅ​លែង​ចោល​ឰដ៏​ទី​ព្រៃ​ក្រៅ ពុំ​ប្រោស​ប្រាណ​ចិញ្ចឹម​បង្កួយ​នោះ​តទៅ​ទៀត​ឡើយ ។

រឿង​និទាន​នេះ មាន​សេចក្ដី​ពិស្ដារ​នៅ​ក្នុង​គម្ពីរ​ទស​ជាតក៍​ឯ​ណោះ អញ្ជើញ​ប្រាជ្ញ​ទៅ​មើល​យក​ចុះ​ឯ​ក្នុង​តំរា​នេះ​ខ្ញុំ​បាន​ទាញ​យក​មក​សំដែង​ដោយ​សង្ខេប​ឲ្យ​ឃើញ​បែប​អ្នក​ឥត​ពូជ​ឥត​សន្ដាន​ល្អ បាន​យស​សក្ដិ​ហើយ រក្សា​យស​សក្ដិ​នោះ ទុក​យូរ​មិន​បាន​ត្រឡប់​ជា​ធ្លាក់​យស​នោះ​វិញ ដូច​បង្កួយ​រក្សា​មាស​មួយ​ពៃ​ក្ដាម​មិន​បាន​នោះ​ឯង គួរ​ចូល​ចិត្ត​ចុះ ។ បង​អើយ​បង្កួយ បាន​មាស​តូច​មួយ កើត​ចិត្ត​ឡើង​ចាង ចើង​វាយ​កំពស់ កាន់​យស​ក្អេង​ក្អាង​​ឃើញ​ស្ដេច​មក​ខាង មិន​ចុះ​វន្ទា ។ អាង​មាស​ចង​ក​អំនួត​អួត​ត បរម​រាជា បាន​ក្ដី​ធ្លាក់​ថ្លស់ ចាក​យស​សក្ដា​ត្រូវ​ព្រះ​អាជ្ញា បណ្ដេញ​ចាក​ទី ។ ចប់​តំរា​មនុស្ស​ជួ ផ្ទឹម​តួ​នឹង​អ្នក​ធំ ជា​គតិ​ទី ៦០ ។