ისევ შენ, ისევ, ქალაო

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
ისევ შენ, ისევ, ქალაო
ავტორი: ვაჟა-ფშაველა
1886 წელი


ისევ შენ, ისევ, ქალაო,
 მომხედე, გამიცინია.
 შენ მაინც ნუ მიღალატებ,
 მოვკვდები - დამიტირია.
 მაღლისა მთისა წვერზედა
 საფლავი გამითხაროდი,
 ჩემის სამშობლოს ქვიშანი
 ხშირ-ხშირად მომაყაროდი.
 ქვეყნისგან დავიწყებულსა
 შენც დამივიწყებ მალეო,
 მალე იშოვი საქმროსა,
 უკან გაჰყვები ხვალვეო.
 ემ კლდეებს მაინც შესტირე
 დანაბარები ჩემია:
 იდგნენ გულ-სალნი ამაყად,
 არ შამაუშვან მტერია!
 ნუ დაიწყებენ ჩამოშლას...

 არწივთ მოზარდონ წიწილნი,
 დაჰბრუნონ ჩემსა სამარეს,
 მალ-მალ მაიღონ ბიბინი;
 მთებმა ახარონ ყვავილნი,
 კისრით ატარონ ნისლები,
 მკვდარს გულზედ ნამი მანამონ, -
 ისევ ცოცხალი ვიქნები.