Mi cant

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Mis cantares Mi cant
Lo gayter del Llobregat, 1888
Al Llobregat
MI CANT


-------------


TRADUCCIÓN DE JUAN MONNÉ


MAJOURAU DOU FELIBRIGE.


-------------


  S' emé mis umble cant, o ma Patrio, terro sacrado ounte moun paure brès, ma maire lou balançavo au triste son de si cansoun amourousido,... s' emé mi cant limousin, iéu, pode un jour trena tournamai ta courouno, que fueio à cha fueio, la rigour de siècle escampihè dins ti meravihóusi planuro;


  La liro mudo dis ancian troubadou, iéu la péutirarai de si cros mouisse, e l' engèni que varaio en plourant entre si lauso, l' invoucarai, em' acò destrassounant aquélis oumbro venerado que lou mounde amiro, aquéli noum cencha de glòri, cantarai nòsti Comte e Rèi ancian e si famóusi gèsto.


  Jouine siéu, o Patrìo amado, e la man me tremolo encaro pèr touca l' arpo ounte resplendis la cigalo di troubadou, ounte resclantiguèron li cant de Cabestang: jouine siéu,... mai, que i' en chau, se t' ame, o Laletanio, e se ti record pouëti an bouta dins moun cor tristas en amour patriau, ço que ié fauto en age? —


  Mi cant saran rufe, e sènso armounìo mi vers flamejant gisclaran de moun cor, coume dóu ferre auben, superbo, gisclon de belugo escandihanto de fiò; mai, res li tratara de bastard, amor que limousin saran, e qu' emai fugon arèbre, saran riche di remembranço e dis acioun cavaleirouso dis eros Catalan.


  Saran rufe, mai libre coume lou vòu de l' aiglo; mai autorous coume li mount que si cresten ennevassa, courouna de rouredo seculàri, s' aubouron fin qu' au cèu... Jamai souto li vóuto resclantissènto que de coulonno lóugiero d' or e de mabre soustènon, jamai, dise, li veiran rèndre si lausenjo à-n-aquéli que s' ameriton tout just que lou mesprés crudèu...


  O Patrio, noun agues temour que mi cant de joio escarnisson ti lagremo de véuso, ni que remembron li noum maudi d' aquéli qu' embriguèron lou scètre de ti rèi: que lou Gèni de Catalougno m' empure de soun fiò, e ié descatarai au Monde la sciènci e la valour d' aquéli qu' un jour ié dounèron é sa lengo e si lèi.


  Que me prèston soun gèni li Troubadou endourmi dins si lié de mabre, dins la pas e soun arpo amudido i pèd, —e, alor, dins un limousin melicous, —d' abord qu' es lou lengage que parle au Seignour, —cantarai ti grandour, Laletanìo, ti Comte e Rèi valènt, que, dins la póusso, tirassèron la bandiero de Mohoumet qu' èro avans l' espravant de si pople.


  Cantarai li Paladin que, sus lou ribeirés dóu Jourdan venera, de soun sang arrousèron lou sant arenau, aquel arenau qu' emé soun sang divin lou fiéu de Diéu arrousè; e lou galant jouvènt, que d' un pas alègre, porto penjado à soun espalo soun arpo que souspiro à l' aureto, e s' envai, souto lou balcoun mouresc ount es soun amado endourmido, roussignouleja sa cansoun.


  E cantarai l' amour e si tendresso e li gènti chatouno di mountagno, aquéli que soun cors a meiour brinde qu' uno urno grèco, o qu' un vas de flour, car, l' arpo dóu trobadou noun brusis sèmpre sus lis auturo, ni souto li palais daura, nimai dins li castelas gouti, e, s' agrado péreu de resclanti à l' entour de l' umble fougau di cabano l' arpo di troubadou.