Me cal mouri

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
please do not remove empty parameters (see the template documentation).
Me cal mouri
by Jacques Jasmin


Ma prumero cansou

A Madame Perpey-Saunier, de Paris

(Juin 1822)

Deja la nèy encrumis la naturo,
Tout és tranquille et tout cargo lou dol;
Dins lou clouchè la brezago murmuro,
Et lou tuquet succèdo al roussignol;
Del mal, helas ! bebi jusqu'à la ligo,
Moun co gemis sans espouèr de gari;
Plus de bounhur, èy perdut moun amigo,
    Me cal mouri ! me cal mouri !

Luno d'amou, precipito ta courso
Et disparey, car me fas trop de mal;
De moun bounhur nou sès plus la ressourço,
De moun bounhur nous sès plus lou signal;
De ta clartat lou douçou me fatigo,
Et me rappèlo un trop dous soubeni;
Luno plan-mé, car lèn de moun amigo,
    Me cal mouri ! me cal mouri !

Aoures flourits, amistouzo hiroundèlo,
N'announças plus lou retour del printen;
Dedin tous prats, poulido pimparèlo,
Moun co n'és plus dins lou rabissomen.
Res aci bas, nou, res plus nou me ligo;
La mort ! La mort ! tèl és moun abeni;
Sèy malhurous, èy perdut moun amigo,
    Me cal mouri ! me cal mouri !

Méjonèy sono ... Et senti dins mas benos,
Dambé plazé, coula lou glas mortèl;
Deja moun co, libre de sas cadenos,
Bay debala dins la nèy del toumbèl.
Moun èl feblis ... ma forço s'amatigo ...
Astre de nèy que te sèr de luzi ?
Ranimes tout, et lèn de moun amigo,
    Jou baou mouri ... jou baou mouri !!