A Diosa

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
A Diosa  (1915) 
by Salvatore Sini
[1].

Non potho reposare amore e coro
pensende a tie so' donzi momentu.
No istes in tristura, prenda e oro
né in dispiaghere o pensamentu.
T'assiguro chi a tie solu bramo,
ca t'amo forte t'amo, t'amo, t'amo.

Amore meu prenda de istimare
s'affettu meu a tie solu est dadu;
s'aio gittu sas alas a bolare,
milli bortas a s'ora fio boladu;
pro benner nessi pro ti saludare,
s'attera cosa non a t'abbissare.

Si m'esseret possibile d'anghelu
d'ispiritu invisibile piccabo
sas formas; che furabo dae chelu
su sole e sos isteddos e formabo
unu mundu bellissimu pro tene,
pro poder dispensare cada bene.

Amore meu, rosa profumada,
amore meu, gravellu oletzante,
amore, coro, immagine adorada,
amore coro, so ispasimante,
amore, ses su sole relughente,
ch'ispuntat su manzanu in oriente.

Ses su sole ch'illuminat a mie,
chi m'esaltat su coro e sa mente;
lizu fioridu, candidu che nie,
semper in coro meu ses presente.
Amore meu, amore meu, amore,
vive senz'amargura nen dolore.

Si sa lughe d'isteddos e de sole,
si su bene chi b'est in s'universu
haret podidu piccare in-d'una mole
commente palombaru mi fio immersu
in fundu de su mare e regalare
a tie vida, sole, terra e mare.

Unu ritrattu s'essere pintore
un'istatua 'e marmu ti faghia
s'essere istadu eccellente iscultore
ma cun dolore naro "no nd'ischia".
Ma non balet a nudda marmu e tela
in confrontu a s'amore, d'oro vela.

Ti cherio abbratzare ego et vasare
pro ti versare s'anima in su coro,
ma dae lontanu ti devvo adorare.
Pensende chi m'istimas, mi ristoro,
chi de sa vida nostra tela e tramas
han sa matessi sorte pruitte m'amas.

Sa bellesa 'e tramontos, de manzanu
s'alba, s'aurora, su sole lughente,
sos profumos, sos cantos de beranu
sos zefiros, sa bretza relughente
de su mare, s'azurru de su chelu,
sas menzus cosa do, a tie anzelu.